Het marktplein

Gregoire schrok toen hij besefte dat hij in een bordeel rondliep, maar volgde haar toch. Hij was verbaasd dat ze in een mooie, opgeruimde en nette kamer verbleef. Misschien was zijn beeld van een bordeel wel helemaal verkeerd. Hij nam naast haar plaats op de kussens en staarde naar het haardvuur. 'Ben je van plan om hier nog lang te blijven?' vroeg hij, toen ze vertelde dat ze alles nog aan het opzetten waren.

'Zolang nodig is. Zodra het Zuiden leegloopt, gaan we wellicht terug naar het Noorden. Of we reizen door naar het Oosten of Westen.' Ze wist nog niet precies wat ze zouden gaan doen. Daarbij wist ze ook niet zo goed waar ze naartoe moest nadat ze de baby had gekregen: in het Noorden had ze alles, dus het was vanzelfsprekend dat ze terug daarheen zou gaan, maar niets wat zeker.

Gregoire leunde achterover op zijn ellebogen en keek haar ernstig aan. 'Melynda, het liefst wil ik je meenemen met mij naar het Westen toe. Dan mag je in het paleis verblijven. Dan ben je veilig, krijg je goed te eten, kan je doen wat je wilt en dan heb je de beste geneesheren voor je bevalling.' Hij boog naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. Hij zou een vrouw, die met zijn kind rondliep, niet in de steek laten.

'Wat heb ik in een paleis te zoeken?' vroeg ze zich hardop af en keek hem aan. 'Ik vind het lief dat je het aanbied, echt waar, maar wat moet ik daar? Ik heb er niets, ik stel daar niets voor.' Ze was enkel een meisje van een lage stad, een meisje dat werkelijk niets had te betekenen in de wereld van de grote namen. Ze was er enkel om hen te plezieren.

Gregoire keek haar bedachtzaam aan en pakte haar hand ondertussen vast. 'Melynda, je draagt mijn kind. Je stelt een heleboel in het paleis voor. Mijn moeder zal voor je zorgen, je kan vriendinnen worden met mijn zussen en ik zal er ook voor je zijn. Je bent er veilig en dat is alles wat voor mij telt op dit moment. Ik wil niet dat een of andere gast je dwingt om seks met mannen te hebben, terwijl je een kind draagt. Óns kind.' Hij voelde hoe hij boos werd tijdens het uitspreken van die woorden en gefrustreerd stond hij op.

Melynda zuchtte. 'De enige reden waarom je me meeneemt is omdat ik zwanger bent. Of ik het nou was geweest of de eerst volgende hoer - het had niet uitgemaakt.' mompelde ze en stond op. 'Ik ben niet iemand voor het paleis, ik wil doen wat ik wil, lopen waar ik wil en zeggen wat ik wil. Ik kan niet iedere avond met mes en vork eten en met volgens de etiquette gedragen. Daarbij, ben ik niet veel veiliger als ik gewoon hier blijf?'

Gregoire had zijn handen gezet op een tafel en keek zo naar de muur. Hij wilde zijn verantwoordelijkheid nemen voor het kind, maar hij wist niet op wat voor manier hij dat kon doen als ze niet mee wou naar het paleis in het Westen. 'Misschien ben je hier inderdaad veiliger,' zuchtte hij, terwijl hij weer naast haar ging zitten. Met een halve grijns keek hij haar aan. 'Mijn broer zou toch maar achter je aan zitten in het paleis.'

Melynda keek hem aan. 'Je broer kan opflikkeren.' antwoordde ze droogjes terug. In hetzelfde bordeel waar Gregoire was gekomen, was David enkele dagen eerder gesignaleerd. Het meisje waar hij de avond mee door had gebracht, had hem de hemel ingeprezen, maar Melynda hield niet van arrogante zakken zoals David Halley. 'Maar het betekend niet dat ik niet mee naar het Westen kan, ik wil enkel niet opgesloten zitten tussen vier muren.'

Gregoire proestte lachend door haar woorden en keek haar opeens met een hele andere blik aan. Hij was niet vaak vrouwen tegengekomen die niet aan de voeten lagen van mannen, zoals David. Net zoals Morena deed ook Melynda dat niet. Hij dacht na over haar voorstel en knikte toen langzaam. 'Dat lijkt mij redelijk. Dan zoeken we een plek voor je in Evenfall en dan kunnen we elkaar zo vaak zien als we willen. En als dan eenmaal de baby er bijna aankomt, dan verplaatsen we je naar het paleis.'

'Zelfs dan hoef ik niet naar het paleis.' sprak ze hem tegen en sloeg haar armen over elkaar heen. 'Geen paleis, geen bewakers, geen grenzen. Ik wil gewoon kunnen doen wat ik wil doen. Niets meer en niets minder.' Ze hield niet van mensen die haar regels oplegde en al helemaal niet van mensen die haar in de gaten hielden. 'Deal?'

Gregoire zuchtte en legde zijn handen op haar schouders. 'Melynda, ik doe dit voor jóú. Als jij niet met mij mee wilt, dan moet je het zeggen. Nu klinkt het alsof ik je dwing om mee te gaan.' Hij glimlachte vriendelijk en liet haar weer los, om zijn benen richting het haardvuur uit te strekken. 'Dus wat wil je zelf? Wil je überhaupt wel met mij mee naar Evenfall?' Benieuwd keek hij haar aan.

Melynda keek hem zwijgend aan en sloeg haar armen over elkaar. 'Ik heb de hoofdstad altijd al eens willen zien.' gaf ze toe. Ze vond het prima om terug naar het Noorden te gaan, daar had ze geen problemen mee, maar het Westen trok haar ook. 'Ik zal erover nadenken.' zei ze uiteindelijk. 'Maar als ik kom, geen kastelen of verplichtingen.' stelde ze en glimlachte kort.

Gregoire moest lachen om haar onverschilligheid en glimlachte terug naar haar. 'Trouwens, als je me vandaag niet was tegengekomen, had je me dan nog opgezocht? Of had je het gewoon gelaten voor wat het was?' Benieuwd keek hij haar aan. Zij had haar dag waarschijnlijk ook heel anders gezien: nu bleek ze zwanger te zijn van een kind, wiens vader een prins was! 'Wil je met mij mee terug reizen of kom je zelf naar Evenfall toe?'

'Waar had ik je moeten zoeken? Ik kende je naam niet, ik wist niet waar je vandaan kwam. Het enige wat ik van je wist was dat je een vriendin ergens had zitten, nog nooit naar een bordeel was geweest en dat je een litteken op je schouder hebt door gevechten. Hoe had ik je in hemelsnaam moeten vinden?' vroeg ze zich hardop en nieuwsgierig af. Toch moest ze enigszins lachen. 'Als ik de kans had op je op te zoeken, tuurlijk had ik dat dan gedaan.' Haar kind had net zoveel recht om te weten wie zijn vader was als ieder ander. Of het nou een prins was of niet. 'Alleen, ik reis wel achter jullie aan.'

Gregoire knikte en stond op, van plan om weer weg te gaan. Zijn bewakers stonden nog buiten en hij wilde geen argwaan trekken door lang in een bordeel te blijven. Óverdag. 'Dan spreek ik je weer in Evenfall. Ik laat nog wel iemand langskomen, voordat je naar Evenfall vertrekt, om je enkele herbergen aan te raden. Op die manier kan ik je ook makkelijk weer vinden.' Hij knielde voor haar en drukte een kus op haar voorhoofd. 'Beloof je dat je geen gekke dingen gaat doen en heelhuids in Evenfall aankomt?'

'Ga je al?' vroeg ze enigszins fronsend, al snapte ze het wel. Hij was een prins en hij was zojuist op klaarlichte dag een bordeel ingelopen met een zwangere vrouw. Niet echt het ideale plaatje voor een prins. 'Prima, ik zal hier te vinden zijn.' verzekerde ze hem en glimlachte kort. 'Ik ga niets beloven, maar ik ga zeker mijn best doen.' lachte ze en drukte een kus op zijn wang. 'Het ga je goed Gregoire Halley, zoon van William.' zei ze met een tedere glimlach.

Verontschuldigend keek hij Melynda aan en knikte. 'Ik heb zometeen vergaderingen en mijn wachters worden ongeduldig,' grinnikte hij, terwijl hij de kus met dezelfde tedere glimlach aan nam. Misschien zou hij zelf nog wel langskomen als zijn drukke schema dat toeliet. Nog voordat hij vertrok, haalde hij een sjaal uit zijn tas en legde deze rond haar nek. 'Het ga jou ook goed, Melynda.' Nog even legde hij zijn hand op haar buik en liep toen het bordeel uit.