Het marktplein

-

Ondanks dat het ten strengste verboden was, had Gregoire toch besloten om buiten de paleismuren te gaan. Elke vrijdag was er in Lorath markt en hij wilde iets leuks voor zijn moeder kopen, als souvenir, net zoals voor Morena. Ook zocht hij naar spullen voor zijn zusjes en misschien wel iets opbeurends voor David. Hij werd geflankeerd door twee andere wachters en zo liep hij rond op de markt. Ondertussen keek hij met een half oog ook of hij iets kon vinden voor prinses Rani.

Melynda was met een groep andere meisjes naar het Zuiden gereisd. Heel het land liep leeg, omdat alle families zich verzamelde in het Zuiden, wat betekende dat daar de meeste klandizie was voor mensen zoals zij. Ze was gisteren aangekomen en had besloten om een kijkje op de markt te nemen. Ze hoopte dat ze hier wat geur oliën en wierook hadden voor in het huis waar ze tijdelijk hun intrek hadden genomen. De eigenaar was de stad uit en een vriend van de man waar ze voor werkte, dus ze konden hier tijdelijk verblijven.

Gregoire stond met enkele sjaals in zijn handen en probeerde de mooiste uit te kiezen voor zijn zussen. Hij vroeg zijn wachters om advies, maar die hadden er ook geen verstand van, dus had Gregoire nog steeds geen idee welke hij zou moeten kopen. Uiteindelijk kocht hij ze maar allemaal en liep hij naar het volgende kraampje toe, waar een vrouw thee, oliën, kruiden, sieraden, van alles verkocht. Hij pakte wat kruiden op en rook eraan. Misschien zou zijn moeder het lekker vinden voor in haar thee.

Melynda keek verstoord op toen ze door een stevige kerel aan de kant werd geschoven. 'Hé joh!' riep ze geïrriteerd en keek beschuldigend naar de wachter die haar kant op keek. Nieuwsgierig keek ze langs hem heen om te zien wie het was die hij beschermde. In eerste instantie had ze hem niet herkent, maar toen ze beter keek, herkende ze zijn gelaatstrekken. 'Kijk eens aan wie we hier hebben. Onze anonieme heldhaftige soldaat.' lachte ze. 'Je moet die knakkers van je eens beter opvoeden.' Ze wenkte naar de twee soldaten en sloeg haar armen over elkaar heen.

Gregoire had net betaald, toen opeens iemand tegen hem sprak. Meestal schrokken zijn wachters mensen dusdanig af dat niemand hem toe durfde te spreken. Voor enkele seconden keek hij haar zwijgend aan, terwijl hij bedacht hoe hij hier in godsnaam uit zou komen. 'Hé,' zei hij uiteindelijk en glimlachte stralend. Morena was hier toch niet, dus dit zou vast niet voor problemen zorgen. 'Als ze hun werk maar goed doen.' Hij knipoogde en stopte de net gekochte spullen in zijn tas. 'Wat doe je hier in het Zuiden?'

Melynda ging ondertussen door met struinen tussen alle oliën en geuren. 'Ach je weet wel, iedereen trekt naar het Zuiden, dus waarom ik niet? Hier is de meeste klandizie dus tja.' mompelde ze en pakte een paar oliën die ze in haar rieten mandje stopte. 'En ik was het Noorden inmiddels ook wel zat. Het is altijd leuk om te zien hoe het er aan de andere kant van het land aan toe gaat.' Ze pakte ook wat wierook en stopte dit bij de rest.

Gregoire was zich bewust van zijn rode kleding, die hem als Halley verraadde. Zelfbewust sloeg hij zijn armen over elkaar heen, zodat het meeste werd bedekt, en liep langzaam achter haar aan. 'Het is hier kouder,' merkte Gregoire op, 'maar je bent in elk geval wel uit de stank van vissen.' Hij fronste toen hij hoorde dat ze nog steeds hetzelfde werk deed, maar besloot er niets over te zeggen. 'Een beetje cultuur proeven kan nooit kwaad,' stemde hij in.

'En wat doe jij hier met die twee?' vroeg ze - enigszins verbaast, al had ze het wel verwacht. 'Is er geen belangrijke oorlog die je moet voeren met die wilden?' De rebellen in het Oosten waren niet onopgemerkt gebleven. 'Wat een toeval, niet waar? Dat we elkaar hier treffen, aan de andere kant van het land, op een markt.' lachte ze en draaide zich om naar hem.

Hij zuchtte onhoorbaar en opgelucht, toen bleek dat ze nog niet door had dat hij hier was voor de royale vergaderingen. 'We komen net terug van een strijd,' loog hij. 'De rebellen gaan steeds zuidelijker. We slapen hier ergens in een herberg en vandaag hadden we vrij. Ik koop wat spullen voor mijn moeder en zussen.' Ook hij moest lachen en knikte instemmend. 'Ik had niet gedacht je ooit nog te zien,' bekende hij. 'Ik kom niet zo vaak in het Noorden.'

'En daarvoor heb je twee bewakers nodig? Kom op, ik ben misschien geen prinses, maar ik ben niet dom. Geen enkele "gewone" soldaat heeft twee bewakers, dus vertel op.' Ze liep ondertussen naar het vrouwtje toe en rekende alles af wat ze in haar mandje had zitten. Door de gulle tips van klanten, kon ze wel eens iets extra's voor zichzelf kopen: een mooie jurk, of exotische sieraden.

Gregoire beet op zijn lip en verzon snel een leugen. 'Ik ben assistent van de aanvoerder. Of, nou ja, een soort onder-aanvoerder. Dus mag er niets met mij overkomen, daar ben ik veel te belangrijk voor.' Hij glimlachte om zijn eigen leugen en legde zijn hand op haar onderrug, om haar zo verder over de markt te leiden. Hij voelde zich slecht door zijn leugens, maar het was voor zijn en haar eigen bestwil. 'En, kan ik nog iets te eten voor je kopen?'

Melynda trok haar wenkbrauw op. 'Als je stopt met liegen zal ik er eens over na gaan denken.' antwoordde ze en keek hem aan. 'Kom op, iedereen kan zien dat je liegt. Zelfs mensen die je niet kennen, je bent er verschrikkelijk in.' Ze pakte de hand beet die op haar onderrug lag en haalde hem er vandaan. 'Alleen als je stopt met liegen.'

Gregoire haalde in een wanhopig gebaar zijn hand door zijn haren heen en keek haar even twijfelachtig aan. Hij kon verder pleiten dat hij niet loog, maar ze zou het toch nooit geloven. 'Ik ben Gregoire Halley, tweede zoon van William Halley, aanvoerder van het Westelijke leger, blabla,' zuchtte hij, terwijl hij haar afwachtend aan keek. Dit zou ze waarschijnlijk al helemaal niet verwacht hebben. 'En ja, de koning is dus mijn broer.'

Melynda stopte bij zijn woorden en draaide zich naar hem om. 'Dan heb ik goed nieuws voor je Gregoire Halley, tweede zoon van William Daxos Halley, aanvoerder van het Westerlijke leger én broer van de koning.' Ze zette het mandje neer en wikkelde de doeken die haar warm hielden van zich af. 'Je wordt vader.' Vier maanden was ze zwanger en op één of andere manier wíst ze gewoon dat het van hem was. Het kon niet anders, hij was de eerste waarmee ze had gevreeën, nadat ze drie weken ziek op bed had gelegen.

Gregoire snapte eerst niet waar ze op doelde, maar toen hij haar buik zag en haar woorden hoorde, verbleekte hij. Hij moest zich vastgrijpen aan de tafel om te blijven staan en met grote ogen bleef hij maar naar de buik kijken. Uit het niets moest hij plotseling lachen en schudde toen zijn hoofd. 'Dat is onmogelijk,' zei hij met een lach. 'We hebben één keer seks gehad. Ik weet niet hoe regelmatig je mannen bij je hebt, maar ik ben niet de vader.'

Melynda keek hem aan. Het was misschien niet helemaal eerlijk om hem zo te overvallen hiermee. 'Je hoeft me natuurlijk niet te geloven.' zei ze schouderophalend en verborg haar buik weer onder de vele doeken. 'Een vrouw weet zoiets Gregoire, wacht maar - over vijf maanden komt er een jongetje tevoorschijn en jij zult je erin herkennen. Geloof je me nu niet, dan geloof je me dan wel.' zei ze simpelweg en pakte het mandje weer op.

Gregoire bleef nog even overrompeld staan en liep toen snel achter haar aan. Hij pakte haar voorzichtig aan haar arm vast en trok haar uit de menigte mee, zodat ze onder vier ogen konden praten. 'Melynda…' zei hij, terwijl hij zich weer haar naam herinnerde, 'níémand mag weten dat je kind van mij is. Zoals je vast weet, zijn de rebellen erop uit om mijn broer, mij, mijn broertjes, alle mannelijke Halley's te doden. En ze zullen ook niet twijfelen om dat met hem of haar te doen.' Hij wees naar haar buik en keek haar serieus aan.

'Van mij hoort niemand het.' verzekerde ze hem en legde haar hand op haar buik. 'Het is een jongetje, ik voel het. Hij is sterk.' Ze lachte kort en keek hem aan. 'Wil je het voelen?' Je kon hem af en toe al voelen bewegen, soms kon ze er zelfs een schopje uithalen. Ze was blij dat ze zwanger was: het zat er een keertje van de komen met haar baan.

Gregoire zuchtte opgelucht en haalde een hand door zijn haren heen. Hij had zijn dag zo echt niet voorgesteld. Als hij dit aan zijn moeder zou vertellen… Hij had zo'n idee dat ze dit niet zou pikken. En Morena al helemaal niet! David zou het waarschijnlijk alleen maar hilarisch vinden. Hij schaamde zich ook kapot dat hij eerder kinderen kreeg dan David - terwijl hij nog helemaal niet wist of het kind van hem was! Voorzichtig en twijfelachtig legde hij zijn hand op haar buik. Hij voelde iets bewegen en kort glimlachte hij.

Ook Melynda glimlachte en verborg haar buik nu echt. 'Als je mee wilt gaan kunnen we praten?' stelde ze voor en keek hem nieuwsgierig aan. Voor haar waren zwangere vrouwen niets nieuws: ze werd er dagelijks mee omringt in het bordeel. Nu ze zelf zwanger was, was het echter een ander verhaal. Ondanks de zwangerschap kon ze nog een maand doorwerken volgens haar baas, dus deed ze wat er van haar werd verwacht: ze werkte, zoals altijd.

Gregoire knikte en keek nog even naar haar buik, om daarna haar weer aan te kijken. 'Ja, laten we dat maar even doen,' stemde hij in en legde zijn hand weer op haar rug, om haar weg te loodsen van de markt. Hij wou een rustig caféetje opzoeken, waar ze in alle rust konden praten. Zijn wachters gingen uiteraard mee. 'Werk je nu trouwens nog?' vroeg hij benieuwd, maar ook verontrust. Hij vond het maar niets dat ze zwanger rondliep in haar eentje.

'Nog één maand en dan moet ik stoppen.' vertelde ze hem en wurmde zich enigszins met moeite door de mensen mensenmassa heen. Ze waren dicht bij het huis waar ze werkte, daar konden ze veilig praten. 'Volg mij maar.' zei ze achterom en liep tussen de mensen door naar het huis. Ervoor stopte ze en wenkte ze Gregoire dat hij binnen moest komen.

Fronsend luisterde hij haar woorden aan en liep hij achter haar aan. 'Melynda, je bent zwánger. Hoe durven ze je te dwingen om nog te werken?' Als het aan hem lag, dan zouden alle bordelen gesloten worden in heel Tarth. Je kon jonge meisjes niet dwingen om seks te hebben met mannen. Gregoire had geen idee waar ze waren, dus volgde hij haar zonder enig protest. 'Waar zijn we?' vroeg hij, toen ze naar binnen gingen, en hij gebaarde dat zijn wachters buiten moesten blijven.

'Hier werk ik.' zei ze, terwijl ze de deur achter zich dicht sloot. In het midden van de kamer brandde een haardvuur, maar verder was het er nog vrij leeg. 'We zijn net aangekomen dus we zijn alles nog aan het opzetten.' Boven waren de kamers waar ieder meisje haar gasten ontving, beneden was enkel een ruimte waar iedereen kon wachten met wat lekkere zomerwijn. 'Ga zitten.' Ze gebaarde naar de kussen die om het vuur lagen en nam zelf ook plaats.