Het Bordeel.

Gregoire rolde licht hijgend op zijn zij en streek zijn haren van zijn plakkerige voorhoofd af. Wat had hij in godsnaam gedaan!? Het was goed geweest, geweldig zelfs, maar het kwam niet eens in de buurt van de emotionele waarde die erachter zat als hij de liefde bedreef met Morena. Niemand mocht hier ooit achter komen. 'Be-bedankt,' stotterde hij, 'voor de avond.' Ondertussen kroop hij weer in zijn kleding en fatsoeneerde hij zijn haren weer in de spiegel. Er waren genoeg mensen die hem wel herkende en dan moest hij er tiptop uit zien.

'Niet te danken. Dat is wat ik doe. Mensen plezieren, en je kan me niet vertellen dat je het niet fijn vond.' Dat accepteerde ze simpelweg niet. Niet omdat ze zichzelf nou zo geweldig vond, maar ze had de blik in zijn ogen wel gezien. Met een zijde lint knoopte ze de kamerjas vast en ging achter hem staan, haar armen om zijn lichaam heen vouwend. 'Waar kom je eigenlijk vandaan?'

Hij voelde hoe ze hem vast pakte en beschermend legde hij zijn handen op de hare. 'Ik vond het fijn,' gaf hij toe en glimlachte, 'je bent zeker goed in wat je doet.' Lanzaam draaide hij zich om en keek haar aan. 'Het westen,' zei hij eerlijk en zacht, terwijl hij met een hand door haar haren ging. Nu pas zag hij haar voor wat ze echt was: een jonge vrouw, opgesloten in een bordeel, gedwongen om seks te hebben met mannen. Hij kan haar met één knip van zijn vingers een beter leven geven. 'Ben je hier gelukkig? Verzorgen ze je goed?'

Melynda keek hem aan en glimlachte. 'Het Westen?' vroeg ze verbaast. 'Ik ben nog nooit in het Westen geweest. Vertel me eens, hoe is het daar?' Ooit was haar droom geweest om de wereld over te reizen. Om de hoofdstad te zien, de koninklijke wacht. 'Ik ben wel gelukkig ja, hoezo? Zie ik er soms ongelukkig uit?'

Hij moest glimlachen om haar vragen. 'Het Westen is geweldig en vooral Evenfall natuurlijk. Je zou de haven eens moeten zien! Of de bossen of de uitgestrekte meren. Het paleis! Het is allemaal even prachtig. Je zou er eens heen moeten gaan.' Hij nam weer plaats op het bed en schudde zijn hoofd. 'Ik wil alleen zeker weten dat je niet slecht behandeld wordt in dit bordeel. Een vrouw zoals jij verdient dat niet.'

'Misschien doe ik dat ook wel...' mompelde ze tegen zijn lippen aan en drukte er nog een zachte kus op. Bij zijn volgende woorden verstarde ze en maakte ze zich los uit zijn greep. 'Vrouwen zoals ik houden niet van het woord bordeel. En daarbij, je kent me niet eens. Je hebt één avond met me doorgebracht, dat betekend niet dat ik m'n ziel aan je open heb gelegd.' Op het moment dat mannen medelijden met haar begonnen te krijgen, was het voor haar gedaan.

Gregoire keek verbaasd op bij haar felle woorden en verontschuldigend hield hij zijn handen op. 'Het spijt me, dat had ik niet mogen zeggen. En ik had me niet met jou mogen bemoeien. Mijn excuses.' Voorzichtig kneep hij nog even in haar hand en stond toen op. Het was duidelijk dat zijn hulp niet gewenst was, dus kon hij maar het beste naar het paleis gaan. 'Het spijt me nogmaals.' Hij keerde zich om en liep de kamer uit.