Het Bordeel.

Waar het overdag even spannend is als 's nachts :')

Ongemakkelijk liep Gregoire door de straten, samen met zijn vrienden, richting een bordeel. Toen hij een paar dagen geleden had verteld dat hij er nog nooit eentje had bezocht, hadden ze vrienden meteen plannen gemaakt en nu stond hij er dan echt voor. Meteen schoten zijn gedachten naar Morena: ze hadden elkaar al een tijd niet meer gezien, omdat ze het beiden veel te druk hadden. Toch miste hij haar ontzettend. Waarom hij hier stond, wist hij dan ook echt niet. De wijn van eerder die avond was waarschijnlijk naar zijn hoofd gestegen. Hij opende de deur van het bordeel en werd ontvangen door gedempte lichtjes en vrouwen in nietsverhullende kledij.

Enkel gehuld in een licht blauwe, transparante jurk die haar contouren kenmerkte met zijde lint. Een sensuele glimlach stond ten alle tijden rond haar lippen en zeker toen ze beneden wat gestommel hoorde. Ze stond in dienst van een nobele man, die in ruil voor haar daden, haar een veilig onderdak en fatsoenlijk leven bood. Er waren wel eens dagen geweest dat ze de kou op straat niet meer kon verdragen en uit nood in een stal was gaan liggen, om wat warmte te zoeken. Nu ging het beter met haar. Ze had een baan, hoewel sommige mensen dit niet als baan rekende, voor haar was het geweldig. Ze genoot van haar baan en zeker op dagen als vandaag: het was druk en er waren dus genoeg mannen om te beminnen.

Onmiddellijk kwamen er enkele vrouwen op Gregoire en zijn vrienden aflopen en terwijl zijn vrienden ze hartelijk begroette, knikte Gregoire enkel hoffelijk naar ze en probeerde vooral niet naar de transparante jurken te kijken. Het was onvoorstelbaar dat David hier zo vaak kwam. Hij liep verder het bordeel in en ging in een kamer zitten waar enkele banken stonden. Enkele andere mannen hadden ook al plaatsgenomen en stonden onverhuld vrouwen te betasten. Vol afschuw keek Gregoire weg: hij wenste geen enkele vrouw zo'n leven toe.

Melynda's blik viel op een jonge man die angstvallig stil in een hoekje leek te zitten. Hoofdschuddend kwam ze achter een kralengordijn vandaan en nam plaats op zijn schoot. 'De meeste mannen zijn gretig als ze hier binnen komen... jij daarentegen.' Ze plaatste een kus dicht bij zijn oor en glimlachte. 'Nog nooit op een plek als deze geweest?' Ze was geen fan van de woorden bordeel of plezierhuis, dus vermeed ze deze als ze dat kon.

Gregoire tikte wat op zijn been, terwijl hij naar zijn vrienden keken die omringd werden door de vrouwen. Gretig bevonden hun handen zich al snel overal en zuchtend keek hij weg, tot hij opeens in het gezicht van een andere dame keek. Voordat hij iets kon zeggen, zat ze al op zijn schoot en Gregoire had geen idee waar hij moest kijken. Langzaam voelde hij zijn wangen rood worden. 'Nee- nee, want ik heb eigenlijk een vriendin. Mijn vrienden hebben me overgehaald om mee te gaan. Het spijt me.' Hij hield zijn handen angstvallig dichtbij hem en probeerde haar niet aan te raken.

Melynda's zoete glimlach werd enkel groter. 'Ah, hij heeft een vriendin. Het mysterie is opgelost.' murmelde ze, terwijl ze zijn nek kuste. 'En hij kan het niet over zijn hart verkrijgen om zich één nacht los te laten gaan... zonde.' Het was een leuke jongen, zag ernaar uit alsof hij uit een goede stand kwam. 'Maar toch zit je hier... je had je vrienden ook kunnen weigeren.' zei ze en keek hem aan. Als hij niet wilde, was het zonde om nog tijd aan hem te besteden.

Ook al wilde hij het niet laten blijken, haar liefkozingen maakte iets bij hem los en voordat hij het wist, verliet een voldane zucht zijn mond. Hij was opgewonden en dat was te zien ook. Toch schudde hij zijn hoofd en keek haar warrig aan. 'Maar- maar ik heb een vriendin. Denk je dat ze het erg zal vinden?' vroeg hij, tonende dat hij veel had gedronken door zijn warrige taal. Het had wel iets, zo met een vrouw die niets van hem wist. Die hem niet anders behandelde door zijn adellijke bloed.

'Je vraagt aan mij of jou vriendin het erg zou vinden? Als het aan mij ligt niet...' antwoordde ze sensueel en kuste de stoppels op zijn kaak. 'Dus ik zeg, jij en ik. Vanavond... enkel maar voor een avond.' Ze peilde zijn reactie, maar het werd al snel duidelijk dat hij misschien iets teveel brandewijn had gedronken vanavond. 'Kom op, er is hier veel te veel publiek.' fluisterde ze in zijn oor, waarna ze overeind kwam en haar hand uitstak om hem mee te nemen naar één van de kamers.

Opnieuw slaakte hij een voldane zucht uit en legde zijn hoofd in zijn nek, zodat ze nog beter bij zijn huid kon. Het was een heerlijk gevoel om weer begeerd te worden - met Morena was alweer zo'n lange tijd geleden - en hij kon dus geen nee zeggen tegen de prachtige vrouw. 'Ja-ja, ze mogen het natuurlijk niet zien,' mompelde hij en liet zijn hand in de hare glijden. Met een kleine glimlach keek hij haar aan en volgde haar. Ondertussen gleden zijn ogen over haar kleding en met ingehouden adem bewonderde hij haar zichtbare lichaam.

Heupwiegend liep Melynda richting de kamer waar ze ook eerder uit was gekomen. Ze hield het kralengordijn opzij voor hem en liet het weer achter hem dichtvallen. In de kamer was het broeierig en er hing een heerlijke geur van jasmijn - één van haar favorieten. Het bed was rijkelijk opgemaakt met meerdere kussens en een zachte sprei van wolvenvacht. Zachtjes duwde ze hem het bed op en begon met het los veteren van zijn laarzen. 'Je had wel iets simpelers aan mogen trekken.' grapte ze.

Gregoire was betoverd door haar uiterlijk, de kamer, de geuren... Gewillig ging hij zitten en keek toe ze zijn schoenen uit deed. Voorzichtig haalde hij zijn hand door haar haren en keek haar recht aan. 'Wat is je naam?' vroeg hij zacht en keek haar ondertussen met nieuwsgierige ogen aan. Hij moest lachen om haar woorden en haalde zijn schouders op. 'Dat is nou eenmaal verplicht als je-' Net op tijd kon hij zijn mond houden - hij had willen zeggen 'als je uit een adellijke familie kwam - en gespannen keek hij haar aan. 'Als je op visite bent bij een goede vriend.'

'Maakt mijn naam iets uit?' vroeg ze nieuwsgierig en begon aan de andere laars. 'Een vriend die je meeneemt naar hier, is zeker een goede vriend.' beaamde ze met een lach en trok ook de tweede laars uit. Het was soepel leer, van zeer goede kwaliteit. Iets wat ze op één of andere manier ook wel verwacht had: hij zag er welvarend uit. Toen ze zijn laarzen aan de kant had geschoven, klom ze op zijn schoot en trok ze het touwtje dat zijn hemd bij elkaar liet los.

Langzaam gleed Gregoire met zijn duim over haar kaak en ook over haar onderlip. 'Het maakt niets uit, ik was enkel nieuwsgierig,' zei hij zacht en liet het toe dat ze weer op zijn schoot klom. Nu hield hij haar wel vast en zacht streek hij met zijn vingers over haar heupen. 'Daar zijn vrienden voor,' zei hij met een klein glimlachje en keek toe hoe ze zijn hemd los maakte. Toen pas herinnerde hij zich zijn littekens. Voorzichtig, maar wel snel, zette hij haar op bed en stond op, om zijn hemd weer bij elkaar te trekken. Iedereen in Tarth had over de aanslagen gehoord en vast ook over de verwondingen. 'Sorry,' verontschuldigde hij zichzelf.

'Melynda.' zei ze, toen ze op het bed werd gezet. 'Ik heet Melynda.' Meestal waren de intenties van de mannen hier vrij duidelijk, ze kwamen hier maar voor één ding: om bemind te worden, en vaak gebeurde dat niet met de kleding aan. 'Vanwaar die snelle verandering? Bang dat ik iets zie? Ik heb in mijn leven al genoeg gezien, geloof mij maar. Mannen met té veel haar, mannen met maar één tepel... mannen zonder tepels, littekens... echt. Ik kijk nergens meer van op.'

Gregoire zuchtte en bedacht snel de consequenties. Ach, een vrouw in een bordeel zou vast niet over de wonden weten? Of überhaupt onthouden als iemand het haar had verteld? Langzaam liet hij het hemd over zijn schouders zakken en ging weer naast haar op het bed zitten. 'Melynda is een mooie naam,' fluisterde hij en keek ondertussen naar zijn litteken. Het was nooit mooi geheeld en er zat nu een afzichtelijk litteken. 'Het spijt me dat je dat moet zien... Ik-ik zat een tijdje in het leger van het Noorden.'

'Littekens schrikken me niet meer af.' zei ze schouderophalend bij het aanzien van zijn schouder. 'Dat laat enkel de moed van een man zien. Iemand die durft te vechten.' fluisterde ze, terwijl ze haar vinger over het litteken liet gaan. Ze focuste haar blik weer op zijn gezicht. Ze liet haar lippen langs die van hem strijken, zonder hem werkelijk te kussen en keek vervolgens naar beneden, zodat ze de lederen touwtjes van zijn broek los kon maken.

Zijn hoofd leek op hol te slaan. Voor hij het wist, was zijn broek al los en gleden haar lippen over de zijne. Een lichte kreun kwam uit zijn mond en iets harder drukte hij zijn lippen tegen de hare. Met zijn hand streek hij een bandje van haar schouder af en met glunderende ogen keek hij haar aan. 'Niet veel vrouwen zien het op die manier,' mompelde hij en drukte een zachte kus op haar wang. 'Komen er hier vaak soldaten langs?'

'Maar ik ben ook niet zomaar een vrouw.' merkte ze op en kreeg een zelfvoldane glimlach op haar gezicht bij zijn gekreun. Beminnen was iets dat ze graag deed. 'Genoeg... eens in de zoveel tijd om hun wensen te voldoen. Hun verlangens te volbrengen. Zich te laten beminnen door vrouwen, voelen wat ze al eeuwen niet meer hebben gevoeld. Ben jij er ook zo eentje?' vroeg ze zich nieuwsgierig af en liet haar lippen langs zijn lichaam gaan. Zijn borstkas, naar zijn buik tot net boven zijn schaambeen.

Gregoire greep met zijn handen in de kussens bij haar handelingen en enige goedkeurende geluiden kwamen uit zijn mond. Nee, ze was zeker niet zomaar een vrouw. 'Ja, ja, zo'n persoon ben ik ook,' gaf hij luid ademend toe en kwam een stukje omhoog. Voorzichtig streek hij ook met zijn handen haar andere bandje van haar schouder af. Terwijl de jurk langzaam van haar lichaam zakte, keek hij bewonderend en vooral opgewonden naar haar lichaam.

'Je kijkt alsof je nog nooit een vrouw naakt hebt gezien.' lachte ze bij zijn blik en liet één hand over de binnenkant van zijn dijbeen strijken. 'Je gaat me toch niet vertellen dat ik nog een maagd voor me heb liggen?' vroeg ze geamuseerd en liet ditmaal haar beide handen over zijn korte stoppelbaardje glijden. Om één of andere reden amuseerde hij haar wel, niet dat hij speciaal was, er kwamen dagelijks meerdere van dit soort onervaren jongens haar kamer in, maar zijn reactie op haar was bijzonder vermakelijk.

Hij ging weer liggen en trok haar bovenop zich. Voorzichtig liet hij zijn handen over haar rug en billen glijden, terwijl hij geamuseerd lachte. 'Nee, nee, ik ben geen maagd meer.' Zijn eerste nacht met Morena kwam in zijn gedachten op en meteen voelde hij een groot schuldgevoel. En hij herinnerde zich weer zijn positie: hij was opperbevelhebber van het grootste leger van Tarth en tevens broer van de koning. Wat deed hij in godsnaam hier?!

'Dat valt me nog mee dan.' grapte ze en ging naast hem liggen, met haar blik op het plafond gericht. 'Laat me je kunsten eens zien. Bemin mij.' sprak ze zachtjes en keek hem met twee twinkelende ogen aan. Ze was benieuwd wat hij kon, wat hij wilde. Opgewonden was hij zeker, dat was duidelijk en ook zij had behoefte aan wat spanning vanavond.

Hij bleef nog enkele seconde liggen en ging toen boven haar hangen. Langzaam gleed hij via haar heupen, borsten en nek met zijn hand naar haar wang en stootte een kleine glimlach uit. Zijn schuldgevoel was torenhoog geworden en constant moest hij denken aan Morena. Alleen. In haar tent. Wachtend op hem. Hij haalde diep adem en begon toen hun moment en avond samen.

'Zie je wel dat je het kan...' fluisterde ze zwoel in zijn oor. Haar handen lagen op zijn dijbenen zodat ze hen licht kon sturen. Hij kon het wel, maar perfect was het nou ook weer niet te noemen. 'Zo moeilijk was het toch niet? Een avondje plezier?' Ze kroop onder hem vandaan en glimlachte. Van de grond pakte ze een zijde kamerjas en trok deze aan, over haar licht bezwete lichaam.