De taverne

------

Ioan had enkele dagen geleden een kamer gehuurd in de taverne en nu zat hij samen met Eugenides, Gwen en Elia rondom een tafel. Enkele papieren lagen uitgespreid en heftig bewoog hij met zijn vinger eroverheen. 'In de uittocht nemen ze dit pad. Het is de perfecte gelegenheid om de families aan te vallen.' Hierbij keek hij vooral Eugenides aan. Hij begreep nog steeds niet waarom Elia en Gwen naar deze ontmoetingen kwamen - ze waren ten slotte vrouwen -, maar hij was te trots om ze te weigeren. Elke opstandeling moest gekoesterd worden.

Elia staarde naar het uitzicht dat het raam haar bood. De nieuwe plannen van Ioan interesseerde haar vrij weinig meer: iedere dag leek hij wel een ander plan te hebben en iedere dag was hij er weer van overtuigd dat dit plan écht zou werken. Een diepe zucht verliet haar mond en ze vestigde haar blik op de landkaart die op de tafel lag. In haar ogen zag het eruit als een relatief simpel plan, maar in Ioan's ogen scheen het alles behalve simpel te zijn.

Zoals Eugenides gewend was, ging Ioan meteen over op zaken toen hij net aangekomen was. Hij bekeek de kaarten van Ioan aandachtig en schudde zijn hoofd. 'Het is te riskant. Ze verwachten dat wij juist de paden nemen die het grootste risico met zich meenemen. Bovendien werken we onszelf daar in de klem. Er is geen uitweg voor hen, maar ook niet voor ons.' Hij keek eerst Ioan en vervolgens de twee vrouwen aan. 'Gwen, jij hebt een gesprek gehoord van David en zijn adviseur. Ik neem aan dat ze dit soort dingen ook wel door hebben.' Het was voor Eugenides een hele omschakeling om weer terug in de rol van actieve opstandeling te vallen. De afgelopen maanden was hij passief bezig geweest met het verzamelen van informatie, met het infiltreren. De actie van nu maakte hem nerveus.

Gwen hield haar aandacht bij de twee mannen. Ze sloot zich bij Eugenides aan wat betreft het plan van Ioan en keek de leider met een opgetrokken wenkbrauw aan. 'Ik heb toch verteld dat ze die risico punten extra zouden bewaken.' Gwen ving vele dingen op als ze het eten rondbracht of als ze David voor andere zaken een bezoek bracht. Alleen haar bijdragen én haar aanwezigheid op dat moment werden aan Ioans gedrag te merken niet werkelijk gewaardeerd. Ze wierp een blik op Elia, die het tegendeel niet zo graag wilde bewijzen als Gwen deed.

Ioan zuchtte en leunde achterover in zijn stoel. Geërgerd drukte hij met zijn vingers tegen zijn slapen en keek het drietal ongelovig aan. Waarom had ze hem leider gemaakt, als ze toch niet naar hem wilde luisteren. 'Regel jij het dan maar, Eugenides,' beval hij en keek ondertussen naar Gwen. Ook al was het geweldig dat ze David zo ver had gekregen om haar te vertrouwen, toch stemde haar positie hem nu niet tevreden. Hij hield er niet van als iemand anders belangrijker was dan hij zelf.

Elia wierp nog een blik op de landkaart. 'Er zijn toch drie paden die ze kunnen nemen?' vroeg ze zich af en wees naar de kaart. 'De drie komen allemaal op één centrale plek uit en wijken dan uiteindelijk ieder een kant op. De koninklijke familie moet wel dit pad nemen,' Ze wees naar het pad dat een Westelijke wending maakte. 'Wat nou als we posten opzetten aan het begin van alle drie de paden, deze posten kunnen dan doorgeven welk pad ze uiteindelijk nemen, waardoor de posten bij het verzamelpunt van de drie paden weten waar ze uit moeten komen? Ik neem aan dat de koninklijke familie niet het meest voor de hand liggende pad neemt... waarschijnlijk zelfs niet eens het pad dat ze publiekelijk hebben gemaakt...' opperde ze en schrok eigenlijk van haar eigen woorden. Ze was nooit degene geweest die een plan maakte, hoewel ze ze altijd in haar hoofd had. Ook nu wachtte ze op een dodelijke blik van Ioan: hij was de leider, hij hoorde de plannen te beramen, niet zij...

Eugenides zuchtte diep en steunde met zijn armen op de tafel. 'Ioan, wees voor eens níet onmogelijk. Denk eens na!' Hij was het gewend van zijn vriend dat hij zo ongelooflijk koppig en trots kon zijn. Maar op sommige momenten konden ze het echt niet gebruiken. Nieuwsgierig richtte hij zijn ogen op Elia toen zij het woord nam. Hij kende haar, maar alleen als zwijgzame gezelin van Ioan. Aandachtig volgde hij haar vinger en met een glimlach keek hij naar het meisje. 'Dat klinkt als een prima plan.'

Gwen had op het punt gestaan om het daar op te geven. Ze was Ioans houding zat. Toen Elia's stem echter klonk, bleef ze aan haar stoel geplakt en richtte ze haar ogen vol verwachting op de kaart. Ze was het met Elia en Eugenides eens dat dat er uit zag als een goed plan. Beter dan dat van Ioan en dat amuseerde Gwen. Met een voldane glimlach keek ze naar de rebellenleider en wachtte zijn reactie af.

Ioan voelde hoe hij bij elk woord kwader en kwader werd. Hoe durfde de teef?! Nu zouden ze allemaal hem uitlachen, omdat zijn sloofje het beter wist dan hij. 'Houd je kop, Eugenides! En jij al helemaal, Elia!' riep hij doods uit en stond op, om boos door de kleine kamer rond te lopen. Ongelovig lachte hij en keek het drietal aan. Het hele plan was hij alweer vergeten. 'Het is alsof ik een opstand in een opstand zie! Jullie willen me gewoon voor gek zetten, me van het leiderschap afzetten, niet waar?!' Nogmaals slaakte hij een doodse lach uit. 'Wacht maar af, ik zal degene zijn die David's koninklijke kop eraf hakt. Dus, waar waren we gebleven met mijn plan?' Hij trok de kaarten naar zich toe en begon ze weer te bestuderen. De woorden van de andere drie was hij alweer vergeten.

Elia kromp ineen bij zijn geschreeuw en hield abrupt haar mond dicht. Dat gebeurde iedere keer als ze een idee naar boven bracht. Nooit, maar dan ook nog nooit had Ioan met haar mee ingestemd. Nu zat ze enkel stilletjes, in elkaar gedoken op haar stoel, wachtend tot Ioan weer zou beginnen met spreken, en dat deed hij. Hoewel de rest het een goed plan vond, negeerde hij het compleet. Verslagen plukte ze wat aan haar jurk. Als ze nu nog tegen hem in zou gaan, zou ze het weten vannacht en dat wilde ze zichzelf liever besparen.

Gwen voelde het bloed naar haar hoofd stijgen. Ze had verdomme een smoes op moeten hangen in de keukens om daar weg te komen en hier aanwezig te zijn. Als ze daar achterkwamen lag ze er uit. Als ze er achter kwamen dat ze hier met Ioan zat, dan kon ze het al helemaal schudden. En die eikel wilde gewoon niet luisteren! De enige reden waarom ze nu niet abrupt vertrok was omdat ze de blik van Elia had gezien en ze liet haar hier niet graag achter met Ioan en die vriend van hem. Voorzichtig raakte ze met haar voet Elia's been aan en negeerde Ioans getier. Het kalmeren liet ze maar aan Eugenides over.

Eugenides nalde zijn handen tot vuisten en verborg ze onder de tafel terwijl hij Ioan door de kamer volgde met zijn ogen. Het beste was om hem uit te laten razen. Hem tegenspreken was het ergste dat je op het moment kon doen en gelukkig hield die Gwen haar mond ook. Wie weet wat er gebeurde als die twee tegen elkaar in gingen. 'Ioan, kalmeer jezelf! Komop, we willen jou als leider! Verdomme ik heb zelfs voor je gekozen!' Hij haalde opgelucht adem toen hij gekalmeerd leek en richtte zijn blik weer op de kaarten.

Ioan kreeg zijn arrogante blik weer bij de woorden van Eugenides en met een voldane glimlach keek hij het drietal weer aan. 'Inderdaad, jullie willen mij als leider. Laat me dan ook mijn taken doen, verdomme,' mopperde hij. Toch wist hij dat hij zijn plan moest aanpassen. Hij herhaalde het idee van Elia en maakte het er zijn eigen verhaal van. Hij had dat plan allang bedacht, alleen nog niet uitgesproken. Dat kon weleens gebeuren. 'Dus, dit plan gaan we uitvoeren en geen gemaar! Ik word gek van jullie idee-loze blikken.'

Elia keek op bij het voelen van de voet van Gwen. Ze gunde haar een klein, zo'n onopvallend mogelijk, glimlachje en wendde haar blik vervolgens weer af. Elia zag Gwen nooit, maar er was iets aan haar waardoor ze haar keer op keer weer vertrouwde. Het was vast en zeker een stom onderbuik gevoel, maar soms kon ze dat niet negeren. 'Dat is ook een goed plan...' stemde ze zachtjes mee in - hoewel ze het plan verschrikkelijk vond -, toen Ioan zijn plan vertelde.

Gwen glimlachte terug naar Elia en luisterde afwezig naar de plannen van Ioan. Ze kon nog steeds niet bevatten wat Elia hier nog deed. Ze wist niet wat haar doel was en wat Ioan voor plannen voor Elia had. Het meisje was een raadsel, maar Gwen zag hoe ze werd uitgebuit door Ioan. En ze wist zelf maar al te goed hoe dat voelde. Daarom maakte ze zich zoveel zorgen om haar. Ze kon Ioan's koppigheid en trots nog verdragen, maar dit ging haar te ver. Hoe ze het tegen moest gaan was echter moeilijker. 'Oke, prima, als dat plan doorgaat: wat wil je dat ik nog doe de komende dagen?' vroeg ze uiteindelijk.

Eugenides was opgelucht toen Ioan zijn plan enigszins wijzigde. Hoewel het er niet veel beter uit kwam, kon het in sommige scenario's tóch werken. 'Als je Romen en zijn mannen op de belangrijkste positie zet, dan moet het wel lukken. Neem ik aan.' Hij wilde niet zijn volledige toestemming met het plan geven, voor het geval het fout ging, maar hij kon het ook niet verwerpen. Daar was Ioan te onmogelijk voor. Ooit had Ioans koppigheid hem ver gebracht, maar nu vond Eugenides dat hij misschien doorsloeg. Maar er moest maar eens een gek verschijnen die dat aan Ioan durfde te vertellen.

De twijfel en onzekerheid bij het drietal merkte hij niet op en enthousiast vertelde hij verder over zijn plan. Bij de vraag van Gwen haalde hij zijn schouders op. 'Zorg dat je deze laatste dagen niet in de aandacht komt. Doe gewoon zoals je altijd bij hem doet.' Hij vouwde de kaarten weer op en liep naar de zijkant van de kamer, om een fles drank te pakken. 'Op een geweldig plan?' lachte hij en nam er een slok uit.

Elia gaf geen respons meer aan Ioan en keek enkel wat afwezig uit het raam. Was hij nou echt zo blind om te realiseren dat zijn plan helemaal niet waterdicht was? Toch zei ze er niets van, zoals ze nergens iets van zei. Mensen dachten misschien wel dat ze een dom wicht was af en toe, maar ze hield enkel haar mond voor haar eigen veiligheid. Niet veel mensen wisten wat er gebeurd was tussen haar en Ioan, wat hij haar soms kon aandoen als hij boos - furieus - was.

Gwen sloeg haar armen over elkaar en rolde nogmaals met haar ogen. 'Prima, dan heb ik tenminste geen hand in het falen van dit belachelijke plan,' mompelde ze op nog hoorbare toon. Je kon wel zeggen dat ze het beu was om slechts informante te zijn en dat haar diensten niet eens gewaardeerd werden. Ze kreeg - goden nog aan toe - meer dank van Dávid! Ze ging zich echt niet meer zo rond laten commanderen door Ioan. Zeker niet nu ze ook nog zag hoe hij iedereens adviezen de kop indrukte.

Eugenides was eveneens opgestaan en had een mok gepakt om deze door Ioan te laten vullen. Hij negeerde zo goed hij kon de woorden van Gwen en glimlachte naar Ioan. 'Ik kan morgen na de middagmaaltijd er tussen uit knijpen om de rebellen in het oosten van de stad aan te spreken.' Vriendschappelijk legde hij een hand op de schouder van zijn vriend. Zolang hij de andere rebellen zelf kon spreken, zou hij zelf veranderingen in het plan kunnen maken zonder dat iemand het merkte. Hopelijk werd het dan een minder uitzichtloze situatie.

Ioan had zich in een ruk omgedraaid en hield Gwen's kin ruw en hard in zijn hand. Hardhandig trok hij haar naar zich toe en siste: 'Ik heb wel meer spionnen tussen de koninklijke bedienden rondlopen. Spionnen die elk moment David kunnen waarschuwen dat er weleens een verraadster elke nacht in zijn bed kon liggen.' Gefrustreerd en nog steeds furieus liet hij haar weer los en hij draaide zich weer naar Eugenides. Hij legde zijn hand op die van zijn vriend en zuchtte. 'Bedankt voor je steun, vriend.'

Elia accepteerde het dat hij haar zo behandelde, ze was gewoon te laf om er iets van te zeggen, maar dat hij hetzelfde bij andere vrouwen deed, accepteerde ze niet zo simpel. Net toen ze wilde zeggen dat hij op moest houden, liet hij haar weer los en zakte Elia terug in haar stoel. Gefronst keek ze Ioan na en wendde zich daarna tot Gwen. 'Gaat het?'

Eugenides sloot zijn ogen vermoeid toen Ioan Gwen plots vast had gegrepen. Hij schrok er niets eens meer van. Eugenides had ook wel gezien hoe het meisje, Elia, zich gedroeg. Hij kende haar nog van zijn dorp als een vrolijk, spontaan meisje, maar daar was al lang niet veel meer van over. Eugenides wierp een verontschuldigende blik naar Gwen en leidde Ioan toen naar het raam. 'Komop, focus je op je plan. Je hoeft je niet druk te maken om die vrouwen,' stelde Eugenides met niet al te veel overtuiging.

Gwens ogen schoten vuur toen ze Ioans hand om haar kin voelde klemmen. Ze klemde haar kaken op elkaar en moest zich inhouden hem niet te slaan, te trappen, verrot te schelden. Ze reageerde ruw toen hij haar weer los liet en trok met een boze blik haar jurk recht. Gwen had veel woorden voor Ioan klaar, maar ze moest wel stom genoeg zijn wilde ze ze gebruiken. Ze had haar positie om aan te denken en haar familie. 'Ja, natuurlijk,' siste Gwen. Ze snapte nog steeds niet hoe die zak als leider aangesteld was.