De kamers van Evangeline en Leo

'Dat is een zorg voor later, lieverd. En draag die zorg niet in je eentje. We steunen jou.' Evangeline volgde Henry nauwlettend, maar glimlachte alsnog om de capriolen van het jongetje. Haar glimlach zwakte echter af toen ze haar man's gedenkplek naderden. Nerveus stak ze een losse pluk haar terug op zijn plek en wreef ze langs haar wangen zodat haar gelaat niet te bleek zou zijn. Ze deed nog altijd haar best voor Leonard om er mooi uit te zien. Dat was haar motivatie geworden om 's ochtends uit bed te komen en zich aan te kleden. 'Ik weet dat het niet jouw ideaal is, maar het doet mij veel plezier je hier te houden,' gaf Eva toe.

Iwone keek toe hoe ze de gedenkplaats van haar vader naderden. Er waren gelukkig geen mensen aanwezig, dus konden ze in alle rust aan het tuintje werken. Snel riep ze Henry terug en liet ze hem tussen haar en haar moeder lopen. Ze wilde niet dat hij in zijn onschuld misschien iets kapot zou maken. Steunvol legde ze een hand op haar moeders rug en leidde ze haar naar de gedenkplaats. 'Ik ben in het kasteel met veel plezier en ik vind het ook een goede plaats voor Henry om op te groeien.' Ze was even stil. 'Had ik al verteld wat voor gunst David aan Henry heeft gegeven?'

Evangeline pakte weer één van de handen van Henry vast en glimlachte naar haar kleinzoon en vervolgens haar dochter toen ze het steunvolle gebaar voelde. 'Nee, maar ik zou er graag meer over horen.' Ze knielde ondertussen neer bij de gedenksteen die in de grond was gelegd en veegde er wat zand vanaf. Vervolgens bleef ze stil op haar knieën zitten en staarde naar Leonards naam op de steen. 'Wat voor gunst kan de koning Henry doen als hij hem niet als zoon wil erkennen?'

Iwone knielde ook neer bij de gedenksteen van haar vader en las de tekst op de steen over en over. 'Mocht Henry goed de kunst van het zwaardvechten onder de knie hebben, dan zal David hem onder zijn hoede nemen en hem verzekeren van een goede positie in het leger.' Iwone wreef met haar hand door de haren van Henry en drukte een kus op zijn wang. Ze besefte nu opeens dat ze zonder zijn eigen inbreng zijn toekomst aan het uitstippelen was. Deed ze daar wel goed aan? Ze zuchtte en gleed met haar hand door de aarde voor de steen. 'Wat zullen we eens doen met deze grond?'

Evangeline keek getergd naar de steen en gleed met haar vingers over de gegraveerde letters. 'Weet je zeker dat je Henry het leger in zou kunnen laten gaan?' Eva dacht aan haar eigen zoons. Ze was zo blij geweest om een dochter te krijgen toen Iwone geboren was. Niet alleen omdat ze altijd al een meisje had willen hebben om te vertroetelen, maar ook omdat ze wist dat dit haar enige kind zou zijn dat niet de zeeën zou bevaren of de grenzen zou moeten verdedigen. Haar dochter zou veilig blijven. Maar dat was ook niet gebeurd. Iwone zou echter zelf ook snel gaan begrijpen dat het moeilijk was je kinderen te laten gaan. 'Ik heb de bediende gisteren gevraagd een pergola te laten maken in de stad. Ik had het idee om er wijnranken over te laten groeien,' vertelde ze glimlachend.

Iwone zweeg, terwijl ze de vingers van haar moeder over het graf volgde en haar woorden overdacht. 'Als Henry die ambitie zal hebben, dan zal ik hem uiteraard erin steunen.... hoe moeilijk het ook zal zijn.' Ze beet op haar lip en hurkte naast het graf neer. 'Ik weet niet hoe de toekomst voor mij en Henry eruit zal zien. Ik wil Thom zo graag bijstaan en daarvoor zal ik een man moeten zoeken. Nu heeft hij helemaal niets aan mij.' Iwone glimlachte breed om de woorden en keek haar moeder gelukzalig aan. 'Dat zou pap een geweldig idee gevonden hebben.' Toch bleven de eerdere woorden in haar hoofd hangen. 'Was het moeilijk om Devon en Thom los te moeten laten? En mij, toen ik naar Evenfall ging?'

Evangeline legde een hand op die van haar dochter en glimlachte voorzichtig. Iwone zou nog wel ondervinden hoe zwaar het was om de keuzes van je kinderen te moeten steunen ook al was je het er niet volledig mee eens als moeder. 'Thomas heeft erg veel aan je. Hij heeft een zus die zich werkelijk in zet voor het volk. Wellicht is dat nuttiger dan een zuster die trouwt en vertrekt naar een ander deel van Tarth.' De glimlach werd groter toen Evangeline deze gedachte uitsprak. Het klonk zeer aannemelijk. Het zou Iwone's reputatie onder het volk goed doen. Eva's gezicht viel toen ze de vraag van haar dochter hoorde. 'Ja, natuurlijk. Thomas die de zeeën over ging. Ik heb bij iedere storm mijn hart vast gehouden. En jij- Ach, jullie zijn nu beiden veilig terug thuis.' Ze noemde Devon niet. Ze wilde niet over haar oudste zoon nadenken.

Iwone glimlachte bescheiden na de woorden van haar moeder en bloosde zelfs een beetje. Ze had er nog nooit zo over nagedacht, laat staan dat het volk haar er dankbaar voor zou zijn. 'Ik hoop dat je gelijk hebt. De komende tijd wil ik graag in het Noorden blijven.' Toen Henry weer wou rond rennen, nam ze hem in haar armen en zette ze hem op haar schoot, waarna ze een kus op zijn donkere haren drukte. Het was misschien niet juist geweest om Devon te noemen, maar ze wist maar niet wat haar moeder allemaal dacht over hem. Ze wou het voor hem opnemen, maar op dit moment wou ze dat haar moeder niet aan doen. 'Laten we maar eens beginnen,' glimlachte Iwone, terwijl ze haar mouwen oprolde.

Evangeline streek dankbaar over Iwone's haar. Dat haar dochter hier een tijd zou blijven was een gift van de Goden. 'Ja, goed idee.' Ze gebaarde één van dienstmeiden die hen was gevolgd maar op afstand was gebleven dichter bij te komen en pakte de kist vol zaden en plantjes van haar over. Ze rolde eveneens haar mouwen op en keek toen naar het donkere, kleurloze zand. Leo zou er vast van genoten hebben om haar aan het werk te hebben gezien, om haar kleur te zien aanbrengen. 'Heb ik wel eens verteld dat ik je vader absoluut niet zag zitten toen onze verloving bekend werd? Ik vertelde mezelf en anderen altijd dat Leonard Storm de meest geschikte partner was en een eer voor zo iemand als ik, maar werkelijk, ik wanhoopte mijn eigen lot.' Eva glimlachte bij de gedachte. 'Het heeft je vader weken gekost om mijn vertrouwen te veroveren, ook al kreeg hij me na een dag al aan het glimlachen. Hij had er een talent voor om mensen aan het lachen te maken.'

Iwone hielp met de kist en stroopte daarna ook Henry's mouwen op. Bij de woorden van haar moeder moest ze lachen en schudde ze haar hoofd. 'Vader heeft iets in die trant wel eens gezegd, maar ik geloofde hem nooit,' giechelde ze. Haar ogen fonkelden, terwijl ze over haar vader sprak. 'Vader kon altijd met iedereen in de ruimte een gesprek aan gaan. Hij was zo charismatisch, hartelijk en vooral humoristisch!' Iwone glimlachte breed en prikte in Henry's buik. 'Zonder ook maar een woord te zeggen, kon hij Henry al aan het lachen krijgen.' Ze zuchtte en begon de grond vrij te maken voor de zaadjes en plantjes. 'Het is zo jammer dat hij het huwelijk van Thomas niet kan meemaken.'

Pas na de geboorte van Devon was Evangeline echt voor haar man gevallen. Het geduld waarmee hij zijn zoon opvoedde had haar toen verbaasd. Ze had Leonard, die altijd maar wijn dronk en grappen maakte, nooit ingeschat als een familieman. Maar zodra de kleine Devon er was, begon Eva pas door te krijgen dat haar echtgenoot echt een goed hart had. Ze knikte instemmend om de bewonderende woorden van Iwone. Natuurlijk had hij ook negatieve karaktertrekken gehad, maar hij blonk uit in de dingen die hun dochter had genoemd. 'Het is niet alleen spijtig dat hij dat niet mee kan maken. Het-' Ze zuchtte en klopte de zwarte grond van haar handen af. 'Thomas heeft het getroffen met Gytha, vind je ook niet?' ging Evangeline maar op vrolijkere toon verder.

Iwone slikte moeizaam bij de woorden van haar moeder en veegde haar handen schoon aan haar jurk, terwijl ze haar ogen neergeslagen hield. Toen Henry opnieuw begon te drammen, liet ze hem toch maar gaan en kon hij op een grasveldje gaan spelen. 'Ze hebben het allebei getroffen met elkaar. Het zou me verbazen als dat ooit kapot zou gaan,' zei Iwone ook op lichtere en vrolijkere toon. Daarna keek ze glimlachend op naar haar moeder. 'Misschien zult u over een niet al te lange tijd weer oma worden! Misschien krijgt Thomas wel een jongetje!'

Evangeline glimlachte verrukt. 'Het is werkelijk het ideale paar.' Ooit waren Iwone en David dat geweest. Thomas en Gytha hadden echter geen betere vervanging kunnen zijn. Het klonk grof, maar hun huwelijk zo werkelijk wat problemen oplossen. Bovendien zou het Leonard en zijn beste vriend William ontzettend enthousiast hebben gemaakt. De twee huizen konden niet anders dan verenigd worden. 'Een kleinzoon of kleindochter, beide zal ik met open armen ontvangen. Maar ze zullen nog geduld moeten hebben.' Eva haalde enkele kleine zaadjes uit de kist en strooide ze voor de gedenksteen. 'En jij ook, Iwone. Wees niet bang om de tijd te nemen. Het komt echt wel goed.' Geruststellend glimlachte ze naar haar dochter.

Ze keek naar Henry in de verte en glimlachte verrukt. Ondanks dat haar leven niet was gelopen zoals ze altijd had gedacht, was het toch een hele verrassende en gelukzalige kant op gegaan. 'Ik zou ook ooit nog een dochter willen,' gaf Iwone toe, terwijl ze ook zaadjes uitstrooide voor de gedenksteen. Het was raar om te bedenken dat Gytha nu voor de tweede keer haar schoonzusje zou worden in minder dan twee jaar. 'Hun bruiloft zal vast een groot feest worden. Ik heb wel weer eens zin in wat beroering. Én een festiviteit waar er eens geen-' Ze zuchtte en slikte haar woorden snel in. Ze wou dat ze iets kon doen, op een of andere manier haar vaders dood niet voor niets te laten schijnen. Het volk oproepen om niet achter de rebellen te staan, of juist rechtstreeks de rebellen aan te spreken. Maar wat kon zij nou uitmaken in deze oorlog?