Het havenfeest

Een feest. In de haven.

Constance zat op één van de stoelen die hoog op de tribune uitgestald was. De stoel was gericht naar de zee, waar van ver het schip dat in aantocht was, als te zien was. Ze trok aan haar smaragd groene jurk en hoorde de bronzen sieraden om haar armen rinkelen. Ze zaten nu al een tijd te wachten op een schip dat vis bij had en Constance snapte niet wat er zo speciaal aan was. Het was een schip. Met vis. Die zagen ze heir toch iedere dag? Vanuit haar ooghoeken keek ze naar haar broer om te zien of hij nog wel zijn volledige concentratie op de zee kon richten.

Gregoire keek met een ernstige blik over de haven uit en had geen enkel oog voor het naderende schip. Zijn gedachten waren enkel bij de aanslag van het eerdere jaar: dit was een van de eerste grote festiviteiten die na de aanslag gehouden zouden worden en hij stond stijf van de spanning en eerlijke gezegd ook van de angst. Hij keek naar David naast zich en moest ondanks alles toch glimlachen. David zou een speech houden en daar had Gregoire bewondering voor: ook David zou hier vast tegenop kijken, na alles wat er met hun vader was gebeurd.

David was een man met zelfvertrouwen, dat wist iedereen, maar als er één ding was waar hij een hekel aan had, dan was het wel om voor grote groepen mensen te spreken. De speech die hij vluchtig op wat perkament had gekrabbeld had kende hij van binnen naar buiten, maar nog steeds was hij nerveus dat hij iets belangrijks zou vergeten, of zou struikelen over zijn woorden. Hij wierp een vluchtige blik op Gregoire, die naast hem zat, en kwam overeind van de stoel waar hij op zat. Op dat moment viel de menigte voor hem stil. 'Ten eerste wil ik iedereen bedanken voor het komen. Het doet mij en mijn familie goed om ons volk te zien en toe te spreken. Bij deze wil ik graag nog een woord doen voor mijn vader, die veel te vroeg deze wereld heeft verlaten. Wij willen allemaal dat hij trots neer kan kijken op de levens die wij leiden.' En zo ging de speech door. In eerste instantie over de tradities van het feest, de goden en uiteindelijk kwam hij bij het Oosten. 'Zoals iedereen weet is er al een tijdje wat onstuimigheid in het Oosten. Daarom hebben wij besloten dat er een nieuwe familie plaats zal nemen. De Mattiries zullen er alles aan doen om dit deel van het land weder op te bouwen en de welvaart op te zoeken. We wensen hen veel succes.' (worst speech EVER)

Vol bewondering keek Iwone naar alles wat er om haar heen gebeurde: de naderende boot, de massa's mensen die zich hadden verzameld in de haven en de andere royale families die er allemaal prachtig uit zagen. Voor haar was het ook na lange tijd dat ze weer in het openbaar kwam en haar dienstmeisjes hadden haar daarvoor extra mooi gemaakt en zo werden haar zenuwen ook minder en minder. Aandachtig luisterde ze naar de speech van David en zocht ondertussen naar Tobias, Constance en Agathe.

Agathe streek met een satijnen zakdoek een zweetdruppel uit haar nek. Het was niet alleen de warmte die ze niet gewend was, maar tevens de spanning waardoor ze het zo benauwd had. Ze zag dezelfde uitdrukking op Gregoire's gezicht. Als Dorian nou hier was geweest. Hij had echter omwille van zijn afkomst niet het recht om bij haar familie te zitten. Ze had zelf eerst willen weigeren als Dorian er niet bij mocht, maar ze kon het zich niet veroorloven David kwaad te maken. En eigenlijk wilde ze hem niet nog meer problemen bezorgen tijdens de festiviteiten. Hij had genoeg aan zijn hoofd. ze zuchtte en tuurde uit over de zee.

Edmund verveelde zich. En niet zo'n beetje ook. Zijn blik was gericht op de mensenmassa, al kon hij geen enkel persoon onderscheiden. Ten eerste stonden ze te ver weg, en ten tweede droegen ze allemaal dezelfde kleuren kleding. Grijzige en grauwige kleuren vervaagde in één grote vlek voor zijn neus. Allen leken aandachtig te luisteren naar de speech die David aan het geven was, maar Edmund kon zijn aandacht er niet bijhouden.

Evangeline luisterde aandachtig naar de woorden van David terwijl ze de horizon afzocht naar het vissersschip. Ze vond het moeilijk de speech van de koning aan te horen, maar tegelijkertijd was Evangeline een vergevingsgezind persoon. Waarom kon ze het David dan ook niet vergeven? Met een onhoorbare zucht nam ze de hand van haar man vast en liet haar blik langs haar kroost glijden. Gelukkig zagen ze er stuk voor stuk gelukkig uit. Scherp keek ze op toen David het einde van zijn speech bereikte en over het Oosten begon. Dit nieuws had ze nog niet van Leo gehoord en ze vroeg zich af of hij er wel van af geweten had. Ze klapte mee met de rest van het volk, maar keek haar man vragend aan.

Donovan tikte ongeduldig op de armleuning van zijn stoel terwijl hij mopperend enkele woorden van de koning spottend herhaalde. Zonder dat iemand het kon horen natuurlijk. Hij sloeg zijn armen over elkaar en was maar al te blij toen David het over interessantere dingen had: het Oosten. Het nieuws wat hij toen te horen kreeg, veroorzaakte een luidruchtige verontwaardiging van Donovan die grotendeels verdween door het luide applaus. Het zou nog een tijd duren voor hij om meer uitleg kon vragen over de Mattiries. Met een blik op Jillian en op Constance - en hij liet zijn verontwaardige ogen zelfs even op Edmund vallen - klapte hij mee.

Tobias stond op één lijn met de andere lijfwachten nog geen meter voor de tribune waar de adellijke families op zaten. Zelfs na een jaar ervaring, vond hij het nog moeilijk om stil te staan en Tobias was waarschijnlijk de enige die constant van zijn ene been op de andere wipte. De speech van David ontging hem volledig omdat hij zo gespannen alles in de gaten hield én omdat hij bang was dat hij anders nog sterkere gevoelens tegen de koning zou krijgen. Jammer genoeg kon hij geen blik over zijn schouder werpen om Iwone te aanschouwen. Hij had haar maar een ogenblik gezien toen ze de tribune opkwam, maar dat was het. Nu nog meer dan ooit wilde hij haar zien en haar vasthouden.

Gregoire glimlachte trots tijdens de speech en had ondertussen Agathe's hand vast gepakt. Hij wist dat ze er mee zat dat Dorian niet naast haar kon zitten, maar ze had er goed aan gedaan om David niet uit te lokken. Gregoire had zijn handen al opgetild om te klappen, toen hij opeens over de Mattiries hoorde. Met open mond keek hij zijn broer aan en wachtte met spreken tot hij zat. 'Wij besloten? Wij?! Jij zal je bedoelen! Waarom heb je me daar niets over verteld, David?' vroeg hij ongelovig.

Tijdens de speech van David had Jillian meer moeite om haar man in de toom te houden, dan naar de woorden van David te luisteren. 'Donovan!' siste ze, toen hij weer eens zijn onbehagen toonde, en hard kneep ze in zijn hand. Nu er een nieuwe familie kwam, wou Jillian zeker niet dat haar familie nog meer aan de foute zijde zou komen. Toen Don haar aan keek, haalde ze haar schouders op. 'Er zal vast een goede reden voor zijn,' suste ze haar man en glimlachte geruststellend naar hem.

Met een ernstige blik stond Dorian in de mensenmassa. Omdat hij en geen wachter meer was van de Halley's en niet bij de royale families hoorde, was er geen enkele reden dat hij geoorloofd was om dichtbij de familie te staan. Dus had hij maar een goede plek tussen de mensen gezocht, zodat hij een goed uitzicht had op Agathe. Hij probeerde haar blik te vangen, maar het was zo druk - het was onbegonnen werk. Dus luisterde hij maar naar de speech van David en fronste diep om de woorden.

David nam na zijn speech naast Gregoire plaats en rolde met zijn ogen bij het directe aanvallende gedrag van zijn broer. 'Rustig Gregoire, ik heb heus wel nagedacht over de keuzes die ik heb gemaakt. Daarbij heb ik het met Anthony overlegt.' siste hij en sloeg zijn armen over elkaar heen. Aan zijn rechterkant voegde de Mattiries zich in de rij en klonk er een vaag geklap uit de mensenmassa.

Leo keek verbaast op bij het horen van de naam Mattiries. Ergens in het verleden had hij wel eens contact gehad met deze adellijke familie, maar verder kende hij hen niet. Het zag ernaar uit dat niemand afwist van David's beslissing en ook Leo wist niets van het plan af. Bij de verbaasde blik van Evangeline, kneep hij geruststellend in haar hand en haalde zijn schouders op. 'Ik weet het ook niet...' mompelde hij.

Adelaide had de leden van de adelijke families scherp in de gaten gehouden en had ieders reactie in zich opgenomen. Zij, net zoals het volk, mochten dan nog niet zo enthousiast zijn over de komst van haar familie, Adelaide zou er wel voor zorgen dat ze de volgende keer een respectvoller onthaal zouden krijgen. Eén die de Mattiries verdienden. Doelgericht glimlachte ze naar David, haar koning, toen ze het podium achter haar broers betreedde en plaats nam op één van de stoelen. Het zou moeilijk voor hem gaan worden om haar te negeren.

Constance was vanzelfsprekend niet verrast toen de Mattiries erbij geroepen werd. Ze trok een veel betekende wenkbrauw op naar haar vader en knikte naar haar moeder. Toen de drie in de lijn aansloten gaf ze Edmund een elleboogje in zijn zij. 'Is zij niet wat voor jou? Aangezien ze ze mij al een aanzoek hebben gedaan, durven ze er jouw misschien ook wel één voor te stellen.' Ze grinnikte en zocht ondertussen met haar ogen naar Anthony, die ze zo snel niet in de menigte kon vinden. Constance was benieuwd of hij nog steeds blij was met zijn positieve advies nu haar vader en de heer van het Noorden zo verontwaardigd hadden gereageerd.

Agathe voelde opgelucht toe hoe Gregoire haar hand vasthield en zachtjes kneep ze hem dankbaar terug. Het was fijn dat ze nog altijd op haar broer kon rekenen. Ze had nogal passief naar de speech van David geluisterd en begreep pas wat er precies aan de hand was toen de nieuwe familie aanschoof. Ze luisterde verbaasd naar haar broers en keek naar haar moeder. Dit was een ingrijpende beslissing, wist zelfs zij. Waarom Gregoire niet was ingelicht, begreep ze werkelijk niet. Voorzichtig bekeek ze de twee broers en de zuster.

Alistair nam als eerste plaats van zijn familie en keek over de menigte heen. Niet iedereen was enthousiast, wat begrijpelijk was, maar daar zouden ze snel verandering in brengen. Voor ze het wisten konden ze niet meer zonder hen. Hij pakte de hand van zijn zuster vast en keek haar met een schuine glimlach op zijn gezicht aan. Zij was het wapen van hun plan en hij wist zeker dat ze er alles aan zou doen om het te laten slagen.

Ongemakkelijk kwam Arutha het podium op en na een snelle buiging gemaakt te hebben, nam hij al snel plaats. Hij hield niet van menigtes, laat staan om zich in een mooi pak te hijsen. Hij was daar totaal geen man voor. Dus keek hij maar naar het naderende schip en herhaalde de speech van David in zijn hoofd. Er was geen enkel woord dat op minachting sloeg: David hadden ze compleet in hun macht. Een goedkeurende glimlach kwam op Arutha's gezicht te staan en zo keek hij de koning even zijdelings aan.

Iwone keek met grote ogen naar de familie die het podium betrad. David had haar zelf nog verteld dat hij alles in orde had, maar dat hij een nieuwe familie had aangesteld, had ze nooit kunnen raden. Ze wierp een zijdelingse blik op haar ouders om te horen wat zij ervan te zeggen hadden, maar het liefst wilde ze Tobias zijn mening hierover horen. Ze speurde de rij wachters af en zag hem uiteindelijk een stukje van haar vandaan staan. Zo hobbelend op zijn benen was hij gemakkelijk te herkennen. Zacht giechelde ze en dacht daarna aan Henry. Hij had de boten vast mooi gevonden.