Binnenplaats

Jillian was blij dat haar man rustiger was geworden. Ze ging naast hem zitten en verstrengelde haar vingers in de zijne. Het zou mooi zijn als Edmund zich nu eens kon bewijzen: Edmund had net zoveel potentie als Constance om het Oosten te leiden, enkel uitte zich dat op een andere, verhullendere manier. Natuurlijk had ze er niets op tegen dat haar dochter de taken over zou dragen, maar Edmund had er evenveel recht op.

'Waarom niet? Oh kom op. Iedereen weet dat ik het zwarte schaap van de familie ben. Ik ben niet "hard" genoeg om de taken over te nemen, ik ben geen goede leider van jou volk. Denk maar niet dat ik dat niet door heb. Jullie hebben Constance altijd boven mij verkozen, ze kon beter zwaardvechten, ze won met armpje drukken - ze had meer interesse in brute kracht in plaats van in hersenen. Waar ik las toen ik klein was, vocht zij in de gangen met de koksjongen. Ik ben niet geschapen voor het Zuiden.'

Donovan fronste ongemakkelijk en keek naar zijn vrouw. 'Ik ga niet ontkennen, Edmund, dat ik tijdens jouw opvoeding niet altijd goed ingespeeld heb op de kwaliteiten die je hebt. Ik vergeleek je altijd met de anderen en ik begrijp heel goed dat dat niet de juiste manier was. Je staat je mannetje, als individu en op bepaalde gebieden waarin je broers en zussen minder in uitblinken. Maar ik heb nooit één van die redenen aangevoerd om jou of Constance wel of niet mijn opvolgers te maken. Het enige wat voor mij telt is je passie en je wil om het Oosten te gaan leiden. En ik ben er nog steeds niet aan uit of die bij jou wel te vinden is. Ik heb altijd gedacht dat je dit niet wilde.' Na zijn speech keek hij zijn vrouw aan voor goedkeuring. Had hij het zo goed verwoord?

Jillian knikte goedkeurend en voelde hoe haar ogen trots uitstraalde. Donovan had het precies goed verwoord. Ze keek haar zoon kritisch aan en zuchtte diep. Ondanks dat ze het niet altijd liet zien, bleef Edmund altijd haar kleine jongetje waar ze zielsveel van hield. 'Maar Edmund, je moet jezelf niet zo de grond in boren. Je bent de slimste jongen die ik ken, je bent charismatisch, enorm knap, een schat van een jongen. Je hebt niet het zwarte schaap van de familie, je bent gewoon heel erg speciaal. Je bezit iets waar alle zuiderlingen iets van kunnen leren.'

'Jullie zijn 24 jaar te laat met dat te erkennen.' mompelde hij en wendde zijn blik af. Nooit had hij het gevoel gehad dat hij bij zijn familie hoorde. Natuurlijk probeerde ze hem er wel bij te betrekken, maar nooit was dat écht gelukt. De enige met wie hij enigszins overweg kon was zijn moeder. Zij was degene die af en toe boeken voor hem meebracht, of hem een sterrenkijker had gegeven toen hij twaalf jaar oud werd. Zijn vader had enkel gemopperd over dat hij nog nooit een zwaard in zijn handen had gehad, of dat hij toch echt eens die boeken moest wegleggen.

Don gaf zijn zoon een norse blik en fronste diep. 'Zoon, het gaat er nu niet om of we daar 24 jaar te laat mee zijn. En dat geloof ik ook niet, want waarom doe je anders nog zoveel moeite voor je familie? Je voert al je taken netjes uit en ik zou niet weten waarom je dat zou doen als je zo'n godens gruwelijke hekel hebt aan je hele familie en je afkomst. Maar wat nu belangrijk is, is of je de taken van mij over wilt nemen? Of laat je je zus of jongere broer het maar doen?' Donovan moest bekennen dat hij nu wel ongelooflijk nieuwsgierig was geworden naar het antwoord van Edmund, want hij had werkelijk geen idee van Edmunds gedachten.

Het deed Jillian veel om zulke woorden uit de mond van haar oudste kind te horen. Het liet haar ervan overtuigen dat ze als moeder tekort was geschoten: en misschien was dat inderdaad ook wel waar. Dus luisterde Jillian niet meer naar Donovan's woorden, maar ging in haar hoofd in de tijd terug en zocht naar momenten dat ze haar zoon tekort had geschoten. Ze legde haar hand op haar man's been en kneep er zachtjes in, terwijl ze ook gespannen naar het antwoord van Edmund luisterde.

Edmund keek zijn beide ouders aan. 'Ik weet niet of ik die taak wel wil. Als jullie verwachten dat ik het Zuiden zo regeer als jij nu doet. Ik ben anders en daar zijn we het nu inmiddels wel over eens denk ik.' Hij wilde het niet regeren als van hem werd verwacht dat hij dezelfde regels had als zijn vader. 'Het ziet er niet naar uit dat je binnenkort je taken neer gaat leggen, dus het lijkt me niet dat ik me daar nu zorgen over moet maken.'

'Dan is dat tenminste iets waar we het over eens zijn,' grapte Don, maar hij trok al gauw weer een serieus gezicht, omdat hij maar al te goed wist dat zijn vrouw gek werd van dat soort grappen. Vooral op dat moment. 'Het probleem, Edmund, is dat niemand erg zeker is van een volgende dag. Met al die aanslagen kan ook ik zomaar neergehaald worden. Hoewel ze me niet zomaar van kant maken!' Hij sloeg zijn armen demonstratief over elkaar en trok een wenkbrauw op naar Edmund. 'Maar dat betekent niet dat jij je er niet al op kan gaan voor bereiden. Stel dat het plots moet.'

'Edmund, dat verwachten we niet. Het is juist geweldig om eens met een nieuwe blik naar het Zuiden te kijken en het op een andere manier te regeren.' Ze zuchtte overdreven bij haar man zijn woorden en keek van hem weg. Dit bewees maar weer eens waarom hij en Edmund nooit een goed gesprek gehad hadden: Donovan kon nooit langer dan enkele minuten serieus blijven. In dat opzicht kon Jillian goed inleven in de frustratie van Edmund. 'Daar moet je niet over praten, Don... Er gaat niets met je gebeuren!' zei ze geschrokken.

'Als het plots moet zie ik het dan wel weer... Waarom neemt Constance je taak niet over? A. Ze is ouders en B. Ze is veel geschikter voor die taak dan dat ik dat ben.' Natuurlijk kon hij het Zuiden veranderen als hij dat zou willen... maar wilde de Zuiderlingen dat ook? Zijn moeder vond het dan wellicht een goed idee dat er een nieuwe kijk kwam, maar de rest van het Zuiden?

Don zuchtte met enige irritatie. 'Ik zeg toch: het gaat er mij om wie het wíl. Je zus heeft een aantal jaren erg vaak bij vergaderingen gezeten, maar dat deed ze ineens niet meer en nu is ze er natuurlijk ook niet echt mee bezig.' Hij had moeite te verwoorden hoe hij het zag, vooral omdat zijn ergernis nogal snel de overhand nam. 'Je weet hoe ik landheer ben geworden, toch? Dat ging niet om tradities of logica of regels. Het ging om mijn wil om het Zuiden een goede plek te maken! En misschien is het goed als iemand het eens een keer anders aanpakt. Maar wel als ik dood ben, want anders wordt ik gek.'

Jillian hield zich wijselijk buiten de discussie en luisterde dus in stilte naar haar man en zoon. Ze had rustig gezeten, tot Donovan begon over de manier hoe hij de macht had gehad. Ze haatte het als hij daarover sprak. Zuchtend stond ze op en liep een stukje verder, zodat ze omringd was door bloemen. Haar huidige man, broers en vader waren gedood in die strijd. Natuurlijk was ze stukken gelukkig bij Don - haar eerdere man was een nietsnut geweest - maar ze miste haar familie. Haar moeder was enkele jaren geleden ook overleden. Ze keek over haar schouder naar Edmund en wachtte gespannen op zijn reactie.

[new]
Iwone zat op een bankje op de binnenplaats te kijken hoe Henry zijn eerste lessen in de vechtkunst kreeg. Ze had een soldaat zover gekregen om wat kleine dingen aan Henry te leren, zodat Henry hopelijk de komende weken zoet was met zijn brief van David. Met een glimlach keek ze toe hoe enthousiast hij met zijn houten zwaard rond zwaaide en de oren van het hoofd van de soldaat kletste. Zelf verdiepte ze zich weer in haar boek. Een geneesheer uit het verzorgingshuis, waar ze werkte, had haar dit boek gegeven. Het ging over politiek en geneeskunst. De laatste maanden was Iwone bezig geweest met enkele plannen omtrent de manier waarop de verzorging in Tarth was georganiseerd. Ze wou haar plannen over enkele maanden aan David geven, in de hoop dat hij ze kon uitvoeren.

Edmund was samen met een paar soldaten naar het Noorden gereden om wat dingen te overleggen met Thomas. Pas toen hij hier was aangekomen, had hij het vreselijke nieuws vernomen en had dan ook zijn condoleances uitgesproken tegenover het stel. Zijn bezoek zat er alweer bijna op, hij zou nog enkele dagen blijven voordat hij weer terug zou rijden naar het koude Zuiden. Edmund was onderweg naar zijn vertrek, toen hij de binnenplaats betrad en de zoon van Iwone zag trainen met een houten zwaard. Hij moest lachen bij het aanzicht, toen zijn oog op Iwone zelf viel. 'Hij doet goed zijn best.' concludeerde hij hardop, terwijl hij naar Henry gebaarde.

Iwone was diep in haar boek verdiept, toen ze plotseling een stem naast haar hoorde. Nieuwsgierig keek ze op en zag tot haar verbazing Edmund staan. Omdat ze de laatste dagen had gewerkt, had ze helemaal niet beseft dat hij in het Noorden was. Snel stond ze op, streek ze haar jurk recht en maakte ze een buiging. 'Edmund, wat een verrassing!' zei ze met een glimlach, waarna ze naar Henry keek. Ze moest lachen en legde haar boek op het bankje neer. 'Dat komt door zijn ooms, die sloven zich altijd voor hem uit en nu wilt hij net zo goed worden als zij,' lachte ze. Ze vertelde maar niet dat hij eigenlijk zoveel zijn best deed voor David. 'Hoewel ik veel liever wil dat hij eerst leert lezen. Maar ik geloof dat hij daar nog niet zoveel belangstelling voor heeft, maar dat zal vast wel komen.' Ze keek Edmund weer aan en peilde hem nieuwsgierig. 'Wat brengt u hier in het Noorden?'

Edmund was vroeger precies het omgekeerde geweest: zijn vader had liever gehad dat hij met een zwaard overweg kon, maar hij was veel geïnteresseerder in lezen en schaakspellen. 'Hij heeft wel waardige tegenstanders als hij is opgegroeid.' Thomas Storm en zijn broers waren sterke krachten op het veld en Henry kon vast nog veel van hem leren. 'Ik had wat zaken te bespreken met je broer, ik had geen idee van de slechte timing, ik hoorde het pas toen ik hier aankwam. Nogmaals mijn condoleance, ook voor jou.' Het was vast een klap geweest voor het hele Noorden.

Iwone knikte dankbaar bij zijn condoleances en nam langzaam weer plaats op de bank. 'Thomas heeft zich zo in zijn werk gestort... Ik denk dat hij alleen maar blij is dat je langs bent gekomen voor zaken,' vertelde ze goed bedoeld. Daarna keek ze weer naar Henry en glimlachte ze. 'Hij zal inderdaad waardige tegenstanders hebben later,' lachte ze, waarna ze zich opeens iets bedacht en Edmund geschrokken aan keek. 'Heb je trouwens al iets van Constance gehoord? Heeft ze jou een brief gestuurd? Of is ze langs geweest? Ik heb al zo lang niets meer van haar gehoord...' Nerveus pulkte ze aan de borduursels op haar jurk en keek ze Edmund gespannen aan.

Edmund ging naast haar op het bankje zitten. 'Ze zit in de gevechtstroepen van mijn vader, gaat vooral op veel verre expedities. Ze is overal al wel eens een keer geweest.' vertelde hij haar. Als ze niet op expeditie was, woonde ze in het Zuiden, enkel niet meer in het paleis. 'Ze is ontzettend druk, wij zien haar ook amper nog en als we haar zien is ze aan het trainen.' De band tussen hem en Constance was nooit echt sterk geweest, zijn band met Ayira was de laatste paar jaar alleen maar sterker geworden. Hij waardeerde het dat ze hun vader zo goed hielp bij zijn taken en het leverde ook een stuk minder stress op voor Edmund, die steeds meer taken van zijn vader overnam. 'Ze is je vast niet vergeten, dat weet ik zeker.'

Iwone ademde opgelucht uit en zwaaide even naar Henry, die nieuwsgierig naar Edmund keek en zijn training helemaal vergat. De soldaat trok gelukkig al snel weer zijn aandacht en ze gingen weer verder. 'Hoe gaat het eigenlijk met jou? Ik hoorde dat je steeds meer taken van Donovan over neemt. Bevalt het een beetje?' vroeg ze geïnteresseerd. 'En ik ben blij om te horen dat het goed gaat met jouw zus. Ik heb echt even gedacht dat ze het niet zou overleven... Maar nu blijkt weer eens dat het tegendeel bewezen is!' Nog vaak dacht ze aan die nacht in het paleis in Evenfall... En aan de dag dat haar vader overleed.

Edmund keek op bij haar vraag en glimlachte. 'Met mij gaat het prima, bedankt voor het vragen.' zei hij lachend. 'Ja, ik en Ayira proberen zoveel mogelijk dingen van hem over te nemen. Hij is vast blij dat hij van die ellende lange vergaderingen af is.' grapte hij. Soms leek er geen einde aan te komen, maar het moest gebeuren, dus woonde Edmund ze iedere keer braaf bij. 'Constance lijkt alles te overleven, het maakt niet uit wat je met haar doet, ze verzint altijd wel een manier om erboven uit te stijgen. Dat heeft ze altijd al gedaan en ik zie het ook niet snel veranderen.' lachte hij.

Iwone glimlachte hartelijk om de woorden van Edmund. Het was een hele opluchting om te horen dat het zo goed ging in het Zuiden, ondanks dat Constance er niet was. Het was vast ook een hele beademing voor Constance dat het goed ging op het thuisfront. 'Nu je hier toch bent, vind je het leuk om een rondleiding te krijgen door de tuinen?' vroeg Iwone enthousiast. Ze vond het altijd geweldig om mensen de mooie tuinen van haar moeder te laten zien. 'In deze periode zijn de bloemen op hun mooist.' En als ze hier bleef zitten, dan zou ze Henry alleen maar afleiden. Ze wilde ook niet een moeder worden die constant haar kind in de gaten hield. Dat had ze in de periode na Leo wel gedaan, maar ze besefte zich dat Henry ook moest leren om zelfstandig te zijn. Gelukkig leek het ook alsof alle bedienden en soldaten nog meer lette op de kleine kinderen.

Edmund was natuurlijk al vaker in het Noorden geweest, maar hij had nooit de kans genomen om de tuinen goed te bekijken. Hij kende de verhalen over de pracht en praal, de Noorse trots, dus was hij erg nieuwsgierig. 'Dat lijkt me zeker leuk.' verzekerde hij met een glimlach en stond op van het bankje. 'Ik ben erg benieuwd naar de kunsten van je moeder. Jullie tuinen zijn door het hele land bekend, maar ik heb helaas nooit eerder de mogelijkheid gekregen om ze van dichtbij te kunnen beschouwen.' Hij was er wel eens vluchtig doorheen gelopen, maar daar was het bij gebleven.

Iwone stond ook op en glimlachte enthousiast. 'Het is deze kant op.' Ze gebaarde naar het oosten en begon alvast te lopen. Ze zwaaide nog even kort naar Henry, voordat ze de hoek om gingen. 'Ondanks dat ze zo bekend zijn, zijn ze wel heel erg goed verstopt in het kasteel. Ze zouden eigenlijk grote pijlen op de grond moeten tekenen, zodat iedereen weet waar ze de tuinen kunnen vinden,' lachte Iwone, terwijl ze door liep. De geur van de bloemen kwam al hun kant op en Iwone voelde hoe haar glimlach breder werd. De tuinen waren haar favoriete plek om door te brengen. 'We zijn er.'