De Werkkamer van Anthony

Constance rolde met haar ogen omdat Anthony blijkbaar ook niet begreep wat ze daar mee bedoelde. Het was heel simpel; werd je eenmaal gehoord, dan hoefde je niet te schreeuwen om de aandacht te trekken. Ze herkende zichzelf maar al te goed in dat idee. Verward knipperde Constance met haar ogen en deinsde ze zelfs een stap naar achteren bij de harde woorden van Anthony. Ze had er lang en vaak over na gedacht hoe hij haar zou ontvangen mocht ze weer op zijn pad terecht komen. Ze had de conclusie getrokken dat hij maar weinig meer met haar te maken wilde hebben. Zwijgend keek ze naar de grond en kuchte toen. 'Ik had gehoopt dat ik je aan iemand voor kon stellen.'

Anthony zette zijn glas neer en haalde zijn handen door zijn gezicht heen. 'Sorry, het was een lange dag..' verontschuldigde hij zichzelf. Het was ook werkelijk een lange dag geweest en het feit dat Constance ineens voor zijn neus stond, had hem alleen maar een hoop verwarring opgeleverd. Hij reageerde botter dan hij had gewild, maar Constance begreep hopelijk ook dat dit enigszins een shock voor hem was. 'Mij aan iemand voorstellen?' vroeg hij verward en knikte uiteindelijk. 'Natuurlijk, geen probleem.'

Constance wilde niet dat Anthony zich verontschuldigde. Hij had redenen om zo te reageren. Misschien had ze hem toch die brief moeten schrijven. Dan had ze hem tevens voor kunnen bereiden op die ontmoeting. Eigenlijk had ze dit moment vooral uit willen stellen, maar nu was het moeilijk terug te krabbelen. 'Het kan alleen niet hier.' Aarzelend vond ze Anthony's ogen. 'Het hoeft niet. Als je geen tijd hebt. Als-' Ze stopte zichzelf voor ze haar zin af kon maken. Als je geen deel uit wil maken van mijn leven, had ze hem willen vragen. 'Als je me niet wil helpen,' besloot ze uiteindelijk er van te maken.

Anthony wilde honderden vragen op haar afvuren, maar hij besloot zijn mond te houden. Hij bleef haar blik voor een tijdje vasthouden voordat hij sprak. 'Zeg maar wat ik voor je kan doen.' Hij kon zichzelf blijven wijsmaken dat hij niet meer om haar gaf, maar dan zou hij zichzelf voorliegen. 'Ik moet enkel deze brief bij David afleveren, daarna ben ik vrij.' Constance had nieuwsgierigheid bij hem opgewekt, veel nieuwsgierigheid.

Constance knikte meer voor zichzelf dan voor Anthony. Ze zou dit nu doen. Het maakte het vast ook makkelijker in het Zuiden als ze dezelfde confrontatie aan moest gaan. 'Ontmoet me bij de paleispoorten als je die brief hebt af gegeven. Ik verblijf in De Blauwe Hand, maar ik breng je er wel heen.' Ze keek kort naar zijn kleding. 'Trek een versleten cape aan. Dit valt te veel op.' De mannen met wie ze reisden gaven liever hun geld uit aan vrouwen en drank dan aan propere accommodatie. Ze deed er maar gewoon aan mee. Ze had geen geld meer dat van de Rabbions was. Het enige wat ze bezat was wat ze verdiende met haar werk. Constance ging nerveus met een hand door haar haar en knikte toen nogmaals. 'Ik zie je zo?' Na die twijfelende woorden vertrok ze snel.

Anthony nam alle informatie die ze zojuist had gegeven in zich op. Nadat ze zijn kamer had verlaten, liep hij naar de werkkamer van David, die niet ver van zijn kamer verwijderd was. Na de brief afgegeven te hebben, liep hij naar zijn persoonlijke vertrekken, waar hij - zoals gevraagd - een cape uit de kast trok. Dit was één van de capes die hij droeg als hij een tocht door het bos ging maken met zijn hengst. Hij verruilde tevens zijn laarzen voor een stel sandalen, die een goedkopere indruk maakte en sloeg uiteindelijk de cape om. Zo liep hij richting de paleispoorten waar Constance op hem zou wachten.

Constance had ijsberend voor de poorten rond gelopen tot een bewaker haar kwam vragen wat ze daar eigenlijk te zoeken had. Toen had ze maar besloten een minder opvallende plek in te nemen om te wachten tot Anthony zou op dagen. Toen hij daar echt was, wachtte enkele tellen zodat ze hem zonder gene kon bekijken. Ze was kleine dingen vergeten. Zijn lengte bijvoorbeeld en de manier waarop hij zijn hoofd soms hield. Met een zucht stapte ze op hem af en wees met haar hoofd in de richting die ze op moesten. In het begin zweeg ze terwijl ze door de stad liepen. Ze mompelde echter toch iets toen ze het drukke marktplein over moesten. 'Ik heb die drukte van de stad wel gemist.'

Anthony liep zwijgzaam achter Constance aan en stopte zijn handen in zijn zakken. 'Wil je ruilen? Ik doe er alles aan om de drukte van de stad eens in de zoveel tijd te ontvluchten.' Hij was laatst nog eens teruggekeerd naar het dorp waar hij opgegroeid was. Het was wonderbaarlijk geweest om alles terug te zien, precies hetzelfde zoals hij het zich herinnerde. De mensen waren ouder geworden, maar de sfeer was hetzelfde gebleven. 'Waar moesten we nou precies naartoe?' vroeg hij, toen het een tijdje stil was geweest en keek het drukke plein over.

Constance haatte de manier waarop ze tegen elkaar praatten, maar ze wist niet hoe ze dat kon veranderen. 'Prima, als jij de grenzen van Tarth over wil en uitgestorven bergen uit wil kammen. Dan geef ik David goed advies,' probeerde ze droogjes te zeggen. Het kwam er echter geforceerd uit. 'Het lage deel van de stad. Nog een paar blokken en we zijn er.' Toen ze zichzelf nog als Constance Rabbion beschouwde kwam ze vaak in die buurt om zwaarden en messen te laten slijpen. dit was een buurt waar ze daar uitstekende talenten voor hadden en die messen gebruikten ze ook vaak genoeg. Constance zag uiteindelijk het blauwe bord buiten De Blauwe Hand bungelen en stapte de taverne binnen om met flinke stappen naar boven te snellen. Nu ze hier was wilde ze snel boven zijn. Snel zien hoe het ging in haar kamer. 'Rosa? Rosa!' Ze was Anthony voor gegaan en glimlachte opgelucht toen de vroedvrouw voor het raam zat. 'Waar is Ren?' Toen ze dat vroeg zag ze echter de krullenbol al uit de andere kamer tevoorschijn komen en haar kant op rennen.

'Het is een stuk vermoeiender dan het klinkt.' lachte hij en liep vervolgens weer zwijgzaam achter haar aan. Anthony liep de taverne binnen, de trappen op. Hij ging ervan uit dat dit haar kamers waren, al trof hij een vrouw aan die hij nog nooit eerder had gezien. Ook de naam Ren had hij nooit gehoord. Toen een klein jongetje uit de andere kamer kwam rennen moest hij glimlachen. Hij had een schattig koppie. Het duurde echter enkele seconde voordat het tot hem doordrong wat er precies gebeurde. 'Wacht.. Ik - hij... Constance?'

Constance tilde de jongen op en warde met een kleine glimlach door de donkere krullen. Hij begon meteen te brabbelen. Tenminste, voor Constance was het niet meer dan gebrabbel. Ze zag Rosa echter lachen en trok nieuwsgierig een wenkbrauw op terwijl de vrouw terug sprak. Haar blik gleed toen langzaam naar Anthony. 'Dit is Ren. Hij- Ik kan hem niet verstaan. Rosa komt uit zijn geboorte eiland, Walano, en helpt me al een tijdje, maar zij heeft geen kennis van de taal hier in Tarth.' Hoopvol keek ze hem aan. 'Kun jij ze verstaan?' Het was haar gelukt om Ren enkele Tarthiaanse woorden te leren, maar sinds hij had leren praten in zijn moedertaal was het erg moeilijk. Bovendien wilde ze niet dat hij zijn moedertaal zou verleren. Dat was misschien het enige wat hij nog zou hebben van zijn thuisland.

'Walando?' Dat betekende één ding, dat hij het kind miet verwekt had en dat was al een hele opluchting. 'Ik kan hem niet verstaan, maar ik ken wel iemand die dat wel kan.' Hij wist dat Edmund vloeiend was in een aantal talen, toen hij laatst in het Zuiden was voor zalen, hadden ze het er zelfs nog over gehad. 'Edmund spreekt Walondiaans. Ik kan enkele woorden, maar lang niet genoeg om te verstaan wat hij zegt.' Hij kon de jongen hooguit begroeten en vragen hoe het met hem ging.

Constance's hoop werd gelukkig niet geheel aan stukken geslagen. Ze had nu bevestiging dat Edmund de taal kende. Dat was ook al in haar opgekomen, maar ze had het hem niet via een brief willen vragen. Ze moest haar broer maar onder ogen komen en het allemaal uitleggen. Maar Anthony was eerst aan de beurt. Ze had die vrees in zijn ogen wel gezien, ze wilde hem gerust stellen. Ren had ondertussen zijn duim in zijn mond gestopt en keek met zijn donkere ogen de vreemde man aan terwijl zijn hoofd op Constance's schouder rustte. 'Dan moet ik maar snel naar het Zuiden,' stelde ze met een frons. Ze zuchtte en deed toen haar best aan Rosa duidelijk te maken dat ze Ren maar even voor een wandeling door de stad mee moest nemen. Toen de twee babbelend weg waren gegaan ging ze op één van de wiebelende stoelen zitten en wees Anthony de andere aan. 'Ik neem aan dat je nieuwsgierig bent naar het verhaal.'

Anthony keek de jongen en de vrouw na en focuste zich vervolgens weer op Constance. 'Meer dan nieuwsgierig.' gaf hij toe en ging op één van de stoelen in de kamer zitten. 'Ik zweer het Constance, je hebt me echt een hartverzakking bezorgd.' Hij had voor enkele seconden lang echt gedacht dat het kind van hem was. Achteraf gezien was het onlogisch geweest: de jongen was getint, hij en Constance beide niet. 'Maar vertel...'

Constance fronste en sloeg haar armen weer eens over elkaar. 'Ik zou niet zwanger geraakt zijn, Anthony. Denk je dat ik mezelf 9 maanden lang ga beperken in wat ik kan doen en drinken?' Ze probeerde een kleine grijns bij hem uit, maar liet die al snel varen voor een ernstig gezicht. Toen begon ze maar met vertellen. De Zomer Eilanden, daar was ze heen gestuurd. Het eiland Jholo viel Walano aan en haar vader had een belangrijke en eeuwenoude nederzetting op het eiland en een verbond met de plaatselijke prins. Ze moesten daar de haven beschermen, de Zuiderlingen weg zien te krijgen en misschien orde op zaken stellen, maar vooral zorgen dat Donovan Rabbion daar geen mensen van zichzelf meer had zitten. Dat het zou lijken alsof Tarth niets te maken had gehad met de onrust tussen de eilanden. Er was van alles fout gegaan, maar het liep pas echt mis toen er allerlei brandhaarden ontstonden. Letterlijk en figuurlijk. Het was een chaos, niemand wist meer wat bij wie hoorde en wie wat veroorzaakt had. Uiteindelijk had Constance's team een dorp plat gebrand en opstandelingen gedood. 'Er was maar één overlevende, Ren, we wilden hem niet meenemen, maar hij achtervolgde ons overal heen. De mannen besloten dat het maar mijn taak moest zijn om hem mee te sleuren. Ik raakte gehecht aan hem. De eilanden waren in rep en roer, dat is geen plek voor een wees, ik heb zijn ouders vermoord. Ik kon hem niet achter laten.'

Anthony luisterde zwijgend naar het hele verhaal van Constance en zelfs nadat ze klaar was met praten, bleef hij nog een tijdje stil. 'En nu? Wat gaat er nu met hem gebeuren?' Hij kon het zich niet voorstellen dat Constance zichzelf zou aanbieden als de moeder van de jongen. Ze was nu een soldaat, ze was constant aan het reizen en het beste temperament had ze niet, als het ging om het moederschap. Ergens had hij bewondering voor haar: hij had nooit verwacht dat Constance een wees zou meenemen vanuit een ver verlaten oord. Dat ze gehecht raakte aan een jongen, waar ze niet eens mee kon communiceren.

'Ik weet het eerlijk gezegd nog niet helemaal,' gaf Constance toe terwijl ze uit het raam keek. 'Ik denk dat dit de echte reden is dat ik ineens voor je deur stond, Anthony. Ik heb je advies nodig, ik-' Weer moest ze haar woorden inslikken voor ze verkondigde dat ze hem nodig had. 'Je bent de adviseur van de koning, je adviseert heel Tarth, ik hoopte dat je een beetje goed advies voor mij over had.' Het was al heel wat dat ze toe gaf dat ze hulp nodig had. Daar zou ze eerder nooit aan gedacht hebben. Het was zoveel makkelijker het gewoon zelf op te lossen, maar dat kon nu niet. Het ging niet alleen om haarzelf.

'Je hebt mijn advies nodig?' vroeg hij verbaast en sloeg zijn armen over elkaar heen. 'Dus je wilt weten wat ik met hem zou doen? Met Ren?' De meest logische optie was om Edmund te vragen of hij hem wilde onderwijzen, Edmund was daar vast tot bereid en anders moest ze iemand anders vinden. 'Het leren communiceren met hem is nu het belangrijkste. De jongen lijkt erg aan je gehecht te zijn geraakt, dus het lijkt me sowieso niet slim om uit zijn leven te verdwijnen.' Hij was al eens uit zijn vertrouwde omgeving getrokken en het zou wreed zijn om dat weer te doen. 'Ik weet dat het waarschijnlijk niet het antwoord is waar je op had gehoopt, maar ik denk dat het wel belangrijk is dat je deel blijft uitmaken van zijn leven. Ik zeg niet dat je zijn moeder moet zijn, maar... ik denk dat je voor hem wel een belangrijke rol zal gaan spelen.' zei hij uiteindelijk en keek haar aan, afwachtend of dat dit was waarop ze had gehoopt.

Het was inderdaad een goed idee om Edmund te vragen Ren te onderwijzen. Als hij inderdaad de taal sprak en Ren Tarthiaans bij kon brengen, dan maakte het zijn leven zoveel makkelijker én hij zou zijn moedertaal niet verliezen. Ze balde haar handen toen hij verder ging. Dit was precies wat ze had willen horen; dat ze geen andere keuze had dan deel te blijven uit maken van zijn leven. Ze hoefde dus niet toe te geven dat ze het werkelijk wilde, ze moest het doen, het was geen kwestie van willen. 'Ik denk dat het Zuiden hem een goed thuis kan bieden, Edmund zal het vast niet erg vinden hem educatief bezig te houden en ik kan op kortere expedities gaan. Als ik steeds maar een paar maanden weg ben en andere maanden soldaten train dat moet kunnen.' Haar ogen gleden verwachtingsvol naar Anthony.

'Dat lijkt mij ook.' Constance zou haar bestaan zoals het nu was niet opgeven en dat was ook niet iets wat Anthony verwachtte: het zou haar enkel ongelukkig maken en daar had niemand iets aan. 'Ik denk ook dat hij in het Zuiden een goed thuis zal hebben, zeker als hij de taal eenmaal beheerst. Hij is nog jong, dus ik verwacht dat het niet zo lang duurt voordat hij redelijk wat kan spreken.' Het was wonderbaarlijk hoe snel jonge kinderen nieuwe dingen oppikte. Hij had er laatst nog wat overgelezen, een soort zelfde geval. Er viel weer een stilte, al waren er honderden vragen die Anthony haar wilde stellen. Hij wist enkel niet hoe hij deze moest verwoorden, dus hield hij zich stil.

Constance ging verzitten op de stoel en wreef wat haar naar achteren terwijl ze naar Anthony luisterde. Hij moest eens weten hoeveel zijn advies haar gerust stelde. In de stilte vond ze zijn blik weer en kuchte ze zelf bewust. 'Ik- Hij heeft het niet al te goed getroffen met mij als surrogaat moeder, maar ik hoop dat ik mensen in zijn leven kan brengen die hem wel dingen kunnen laten in zien en leren. Edmund, Iwone, mijn vader, jij-' Haar blik gleed naar de grond waar hij nerveus bleef hangen.

Anthony stond op bij haar woorden en ging voor het raam staan, om naar het uitzicht te kijken. 'Ik? Wat denk je dat ik voor die jongen kan doen? Hij vind zijn thuis in het Zuiden, ik woon hier in het Westen. Ik weet niet hoe je dat in gedachten had?' Anthony draaide zich tijdens het spreken niet om naar haar. Hij zou met alle liefde voor de jongen willen zorgen, maar hij kon zich niet inbeelden hoe hij een rol zou kunnen vervullen in zijn leven. 'En daarbij, als jij iets wilt doen, dan kan je dat ook. Het is enkel een kwestie van willen en doorzetten.'

Constance traceerde Anthony's silhouet en zag toe hoe de felle zon zijn blonde haar op deed lichten. Roerloos bleef ze in de stoel en probeerde ze een antwoord te vormen. 'Hij heeft geen familie. Ik dacht hem er één te willen geven bestaande uit mensen waar ik veel om geef en die ik bewonder. Ik zal Ren presenteren als mijn bastaard. Hij zal daardoor bij maar weinig mensen in de smaak vallen.' Ze praatte misschien over Ren, maar haar woorden hadden een extra laag aan betekenis. 'Zou je- Zou je dat willen; een rol in zijn leven spelen? Ik zou hem nooit altijd in het Zuiden kunnen houden. Het Westen bezoeken zal hem vast aan staan als hij ouder is.'