Vertrekken van Iwone

Constance nam de woorden van Iwone maar al te graag aan. Toch had ze er al genoeg over na gedacht dat ze wist dat ze er niet helemaal in geloofde. Ze moest lachen toen ze de jongens weer voorbij zag stuiven. Ze had Ren maar zelden met andere kinderen gezien. In het paleis moest er vast maar weinig voor hem te beleven zijn en ze wist niet of Rosa hem wel eens de stad in nam en of hij daar wel andere kinderen zag. Misschien speelde hij hier wel eens met haar jongere broers en zusters, maar die begonnen langzaam aan ook die leeftijd te ontgroeien. Met een kleine glimlach keek Constance Iwone aan en haalde haar schouders weer eens op. 'Ik weet niet zo goed wat ik precies wil vragen,' gaf ze eerlijk toe. 'Maar het komt er op neer dat ik niet altijd hier zal zijn en niet altijd een oogje in het zeil kan houden bij Ren. Bovendien wil ik graag dat hij van anderen leert. Edmund en Ayira leren hem al de taal en het vechten. Vader heeft een septa beschikbaar gesteld. Ik ben ze heel dankbaar, maar ik wil niet dat hij alleen die kennis leert. Ik wil dat hij goede voorbeelden heeft voor de omgang met anderen, vriendelijkheid, eerlijkheid. Een voorbeeld zoals jij.'

Iwone keek haar vriendin vol verbazing aan na haar vraag, maar na ze over de eerste shock heen was gekomen, trok haar gezicht al snel in een diepe frons. 'Constance... Het zuiden is niet mijn thuis. Ik kan niet zomaar op en neer gaan reizen als jij toevallig weg bent. Ik- Jíj hoort al die dingen aan Ren te leren!' protesteerde Iwone al gauw. Wat kon ze anders dan protesteren? Zij kon toch niet zomaar normen en waarden aan Ren gaan leren zonder tussenkomst van Constance? 'Het spijt me, Constance, maar ik heb al een zoon waar ik mijn handen aan vol heb en die ik alleen moet opvoeden en dit alles-' Ze gooide haar handen in de lucht en beende hard richting de deur. Hoe durfde Constance zomaar weer in haar leven te stappen, daarna mede te delen dat ze een jongen als protégé had genomen en daarna aan Iwone vragen of zij ervoor kon zorgen dat die jongen op zou groeien tot een goede persoon. Wat dacht ze wel?! Iwone had al genoeg moeite om haar eigen leven weer vorm aan te brengen en Henry een mooie jeugd te geven, ondanks alle ogen die altijd op hem gericht waren. 'Breng Henry maar terug als ze klaar zijn met spelen,' riep ze enkel nog, voordat ze de deuren opende. Echter stopte ze al snel en draaide ze zich weer om naar Constance. 'Als ik blijkbaar zo hoog in je aanzien sta, waarom heb je mij dan niet eerder een bericht gestuurd? Waarom heb je mij dit allemaal niet eerder verteld? Wáárom liet je mij in de steek?'

'Nee, ik dacht, wel-' Constance probeerde tussen Iwone in te komen, maar dat lukte amper. 'Ik vraag je niet hier te wonen, Ik dacht als je hier toch bent en- en misschien kan ik met Ren eens naar het Noorden reizen zodat hij daar een tijd kan verblijven. Ik heb het Anthony ook gevraagd maar-' Ze viel stil toen ze door had dat haar woorden nou niet bepaald een uitwerking zouden hebben en Iwone plots er vandoor ging. Sprakeloos keek Constance haar na, maar volgde haar al snel. Misschien jaren geleden had ze het geschreeuw van Iwone gemakkelijk over zich heen laten komen of wellicht zou ook zij uit haar slof geschoten zijn. Maar ze was nou eenmaal veranderd en stilletjes keek ze haar vriendin aan toen ze stil stond bij de deur. 'Dit is niet iets wat ik kan vragen in een brief,' probeerde ze zichzelf te verdedigen. Dat laatste kon ze echter in geen enkel opzicht verdedigen. 'Omdat ik toch niet kon blijven! Ik zou alles en iedereen gehaat hebben. Ik haatte mezelf en zou jou gehaat hebben en Anthony en mijn familie. Dat kon ik niet en-' Toen ze alleen was of omringd door mede soldaten kon ze die vreselijke versie van zichzelf zijn zonder zich schuldig te voelen, zonder de schaamte. 'Maar in iedere brief leek je het prima af te gaan en ik durfde daar niet mijn zooi van een leven aan toe te voegen.' Ze zette een stap naar Iwone toe, maar bleef op een afstand en zuchtte diep. 'Het spijt me. Ik was geen goede vriendin.' Noch was ze een goede dochter of zuster geweest.

Iwone ademde hard en probeerde haar vuisten te ontspannen, terwijl ze naar de verdedigende woorden van Constance luisterde. De frustraties die ze jaren bij zich had gedragen, waren door één simpele vraag eruit gekomen. Ze schaamde zich voor haar reactie, vooral in het bijzijn van de jongens, maar ze had de woordenstroom onmogelijk kunnen tegen houden. Ze zette ook een stap naar Constance toe en wilde haar aanraken, maar haar hand bleef voor het lichaam van Constance zweven en moeizaam beet Iwone op haar lip. 'Ik hield van je, Constance,' kreeg ze uiteindelijk uit haar keel. 'Meer dan je ooit beseft hebt en meer dan gepast is. Dus, toen je wegging, ik-' Ze trok haar hand weer terug en keerde haar rug naar haar vriendin toe. 'Ik had je kunnen helpen. Ik wilde je helpen, net zoals ik Ren ook wil helpen. Met alles wat jij wilt, wat hij wilt. Maar dingen zijn veranderd.' Ze durfde het bijna niet te zeggen, maar Constance verdiende de waarheid. 'Ik weet niet of ik weer zo gehecht aan je wil raken. Of aan je zoon.'

Constance had wel geleerd na al die jaren dat ze pijn niet kon ontlopen. Ze had gedacht dat het beter was dat ze een tijd weg zou blijven en bij terugkomst zou alles minder ernstig zijn. Natuurlijk was dat niet waar gebleken. Ze dacht met pijn ook terug aan haar ontmoeting met Anthony in Evenfall. Nu gebeurde het weer met Iwone. 'Ik wilde geen hulp. Ik hoef nu ook geen hulp. Maar Ren-' Met hangende schouders draaide ze weg van haar vriendin. Ze begon langzaam in te zien hoe de komst van Ren en haar plan met hem steeds meer paste in het grote plaatje van haar eigen leven. Ze hoopte de personen die ze achter had gelaten zelfs met dat kleine beetje bij haar te kunnen houden, weliswaar niet direct met haar maar via de jongen. Het zou een bewijs zijn dat ze nog bereid waren haar te helpen zonder dat ze die hulp voor zichzelf hoefde te accepteren, zonder dat ze zichzelf bond aan Iwone, Anthony, haar familie of aan Ren en zonder dat zij ze nog zo teleur kon stellen met haar afwezigheid. Het was niet eerlijk dat ze zo gedacht had. Het betekende dat ze af zag van al haar verantwoordelijkheden. 'Deze keer zal ik het beter doen, Iwone. Ik weet niet wat dat in houdt of wat ik je kan beloven, maar ik moet me beteren,' zei ze zacht. Constance keek om en wachtte gespannen af hoe ze daar op zou reageren.

Iwone vond het lastig om Constance recht aan te kunnen kijken. De woorden maakte diepe indruk op haar, maar ze wist niet goed wat ze nog verder kon en wilde zeggen. De meeste frustratie was er al uitgekomen. Ze wilde verder spreken, tot ze opeens zag dat Henry en Ren gestopt waren met rennen en met grote ogen naar haar en Constance keken. Met een zucht stapte ze op de jongens af en sloeg ze om allebei een arm heen. 'Laten we maar eens even kijken of we wat te drinken voor jullie kunnen vinden. Bij de Goden, jullie zijn allebei al aan het zweten,' lachte ze, waarna ze ook weer Constance aan keek met een zachtere blik. Ze had wel degelijk goed naar de woorden van de andere vrouw geluisterd en hoopte dat ze de woorden ook meende. 'Misschien is het wel een goed idee dat Ren wat tijd met ons doorbrengt in de periode dat we hier nog zijn,' zei Iwone uiteindelijk.

Constance wist niet of Iwone anders gereageerd had, hadden de jongens niet toe staan kijken, maar ze nam de kalmte maar al te graag aan. Haar eigen hoofd begon aardig over te lopen. Ze dacht dat ze beiden wel wat tijd konden gebruiken om deze woorden wisseling te overdenken. Constance keek met nog altijd een ernstige blik naar Iwone en de kinderen, maar deed haar best te glimlachen voor Ren. 'Lust je wat te drinken?' vroeg ze hem en gebaarde met haar hand zodat hij het beter zou begrijpen. Dat was echter niet nodig. Hij knikte al en vroeg om water. Constance had geen idee wanneer hij dat geleerd had. Met een glimlach pakte ze zijn hand vast en keek naar Iwone. Ze knikte dankbaar. 'Al is het alleen maar tijdens dit bezoek, ik weet zeker dat het hem al goed zou doen.' Misschien kon ze Edmund al wat tips geven hoe hij met de jongen om kon gaan. Ze dacht namelijk niet dat hij dat erg goed wist te doen. Alle beetjes zouden haar helpen. 'En mij ook,' voegde ze daarom na een korte stilte toe. Constance legde kort een hand op Iwone's schouder en liep toen alvast vooruit richting de keukens met Ren aan haar hand. 'Misschien kunnen we wel wat te eten in de keukens vinden?' stelde ze voorzichtig voor. Ze wist echter niet of haar vriendin het nu zag zitten tijd samen te spenderen.