Storm Feest

Leo luisterde gefascineerd naar haar en knikte. 'Maar daardoor voelen we ons 's nachts ook veiliger, we hebben altijd een stel ogen dat op ons gericht is en ons zal beschermen tegen het kwaad van de duisternis.' mompelde hij en keek haar aan. Natuurlijk kon hij het niet laten om er een grapje over te maken: 'Of je hebt natuurlijk je eigen Leo die zonder pardon op het witte paard springt om mijn prinses in nood te redden.' lachte hij en keek haar kort aan.

Evangeline glimlachte omwille van de toevoeging die Leonard gaf. Zo had ze het zelf nog nooit bekeken. De nacht was voor haar altijd iets onheilspellends geweest, maar tegelijkertijd was het vertrouwd. Ze giechelde en gaf hem een vriendschappelijke duw toen hij er een grap van maakte. 'Ik geloof dat die prins vaker in de problemen komt dan die vermeende prinses,' voegde ze er met een plagende blik aan toe. Eva kon de keren dat ze door haar ouders op het matje was geroepen op één hand tellen.

Leo begon te lachen. 'Hé, als ik wil kan ik wel verantwoordelijk zijn hoor. Maar plezier maken is toch veel leuker dan je aan alle regels houden? Zo maak je nog eens wat mee. Geloof mij maar, jou leven wordt niet saai zodra ik je mijn vrouw mag noemen. Rij je wel eens? En daarmee bedoel ik met aan iedere kant van het paard een been, in galop?' Wat vrouwen deden was in zijn ogen geen eens rijden. 'We zouden het eens samen moeten doen, over het strand, vroeg in de ochtend en daarna een duik nemen.'

Eva haalde haar schouders op en keek Leonard geamuseerd aan. 'Ik vind het prima om me aan de regels te houden. Dat maakt alles een heel stuk duidelijker.' Ze streek langs zelfbewust langs haar haar en bekeek haar handen vervolgens. 'Maar ik sta wel open voor wat avontuur,' voegde ze er nog snel aan toe. Eva draaide de bloem in haar handen in het rond en keek Leonard glimlachend aan. 'Dat is een absurd idee. Ik zou niet weten hoe ik dan zou moeten rijden. En dat kan toch niet met een jurk aan.'

'Dan leer ik het je. En daarbij, ik vind het absurd dat vrouwen enkel jurken mogen dragen, alsof er iets mis is met broeken.' merkte hij op en keek haar aan. 'Wees niet bang, het is niet moeilijk, het is misschien even wennen, maar ik weet zeker dat je het kan.' verzekerde hij haar en stond op, om naar het kleine vijvertje te lopen. 'Je bent veel te braaf Evangeline,' zei hij, terwijl hij zich omdraaide en naar haar lachte. 'Je moet meer genieten, want voor je het weet is het voorbij en kijk je terug op je leven, om je te bedenken dat je eigenlijk helemaal niets hebt beleefd, omdat je je aan al die regeltjes hield.'

'Er is ook niets mis met jurken,' wierp Evangeline tegen. Ze had het nooit een probleem gevonden dat ze alleen jurken aan mocht. Ze vond ze prachtig! En broeken waren vaak zo ongelooflijk saai en anders vond ze ze wel lachwekkend. 'Ik hoop het. Ik kan wel aardig goed rijden zoals het hoort, dus misschien kan ik het ook wel zoals mannen.' Ze durfde nog niet te enthousiast te zijn, want wie weet liep het uit op een ramp, maar ze zag het plan wel zitten. 'Maar ik beleef nu ook allerlei dingen. Soms laat mijn moeder me de keukens zien! Of ik mag mee naar de vismarkt.' Haar zussen zeiden ook altijd dat ze zo niet beleefde, maar Evangeline had nooit iets gemist en dus had ze nooit wat willen veranderen.

'Een tripje naar de keukens is lang niet zo spannend als nachtwandelingen over het strand... of paard rijden door de bossen, zo vroeg dat de nevel nog aan de bladeren hangt. Er is zoveel meer te beleven dan de vismarkt Evangeline.' merkte hij op en liep terug naar het bankje waar ze nog steeds op zat. 'Ik zal je de wereld laten zien, de echte wereld.' beloofde hij haar en glimlachte. 'En geloof mij maar, als je er eenmaal van hebt geproefd, wil je niets anders meer.'

Evangeline schaamde zich lichtelijk dat ze de vismarkt spannend had gevonden, maar ze was het wel gewend. Ze las verhalen over avonturen en daar kon ze zichzelf in verliezen, maar ze had er nooit aan gedacht om zélf die avonturen mee te gaan maken. 'Ik- Ik geloof je maar op je woord.' Eva glimlachte wat ongemakkelijk en schoof heen en weer op het bankje. 'Wil je dat eigenlijk wel?' vroeg ze vervolgens met een diepe frons.

'Wil ik wat wel? Jou meenemen en de wereld laten zien? Natuurlijk wil ik dat.' riep hij licht verontwaardigd uit en grijnsde naar haar. 'Waarom zou ik dat niet willen?' Soms verbaasde hij zich nog steeds over hoe onzeker ze over dit alles was. Ze zouden nou eenmaal gaan trouwen, dat was beslist, dan konden ze er maar beter het beste van maken en er met volle teugen van genieten. Dat was tenminste Leo's insteek.

Evangeline voelde een glimlach op komen en liet haar hoofd zakken. Ze kon zelf wel honderden redenen verzinnen waarom de Noordelijke erfgenaam niet haar de wereld zou willen laten zien. Bovendien kende ze maar genoeg vriendinnen en tantes of nichten die nu getrouwd waren en vaak genoeg aan de kades van Tyrosh stonden om hun mannen uit te zwaaien. Vrouwen bleven altijd achter. Haar moeder had haar verteld dat dat belangrijk was. Iemand moest immers het huishouden aan de gang houden en waar was er nou plek voor een vrouwe tijdens een reis? Natuurlijk waren er adellijke aangelegenheden waar iedereen bij moest zijn, maar dat was enkel in Tarth, geen wereldreis. Evangeline kende ze echter al stuk voor stuk. 'Wel, misschien neem je graag liever iemand anders mee of zou ik slechts een last zijn. Bovendien is mijn plaats in het paleis en in het huishouden. niet?' vroeg ze onzeker.

'Het huishouden?' lachte Leonard schamper. 'Waar denk je dat we bedienden voor hebben?' vroeg hij, alsof het de meest vanzelfsprekende zaak in de wereld was. 'Oh, Evangeline, als wij eenmaal getrouwd zijn... je weet niet wat je overkomt, geloof mijn woorden maar.' lachte hij, waarna hij opstond van het bankje en weer richting de vijver liep. Stilletjes bekeek hij de vissen die rondzwommen, waarna hij weer omkeek naar haar. 'Dus vertel. Welke plekken staan bovenaan je lijstje om te bezoeken? Als we eenmaal getrouwd, gaan we sowieso langs de hoofdstad. Ik moet onze verbintenis natuurlijk wel op een gepaste manier vieren door de wijnkelder van William te plunderen. En daarbij zal het ook goed zijn als je Katharina leert kennen. Het kan nooit kwaad om vrienden te zijn met de koningin van Tarth, niet waar? Maar daarna zijn we vrij om te gaan en staan waar we willen. Mijn pa legt het loodje toch niet voorlopig, dus hebben ze mij hier ook niet nodig.' ratelde hij.

Evangeline schoof ongemakkelijk op het bankje bij het gelach van Leonard, maar hief uiteindelijk haar hoofd. Hij mocht misschien denken dat het allemaal zo simpel was, maar hij was slechts een man. Dit was iets wat vrouwen aanging. Ze zou er wel voor zorgen dat het zo soepeltjes zou verlopen in het kasteel van de Storms dat hij inderdaad kon blijven denken dat het niets voorstelde. Evangeline was opgestaan om naast haar verloofde naar de vijver te kijken. 'Ik zou erg graag het koninklijke paar willen leren kennen. Bovendien heb ik veel goeds gehoord over de hoofdstad.' Haar familie was belangrijk in het Noorden, maar in Evenfall betekende hun naam niet veel. Ze was er dus ook nooit geïntroduceerd geweest aan het hof. Vanuit haar ooghoeken bestudeerde ze de jongeman toen hij zo sprak en glimlachte onbewust. Het was haar allang duidelijk dat haar plichtbesef een stuk sterker was dan het zijne. 'Ik weet niet zo goed wat voor andere plekken ik zou willen bezoeken,' gaf Eva toe. 'Waar zou jij graag heen gaan?'